Jón á Bægisá - 01.11.2000, Page 94

Maureen Arnason
Ég synti lengra út og vatnið var djúpt, svart og ískalt. Innan fárra mín-
útna var Sara búin að safna saman hópi af sundfólki og ég heyrði hlátra
og köll þegar það kom út í kalt vatnið. Ég kallaði til hópsins og þegar þau
komu nær sá ég að eingöngu stúlkurnar höfðu komið að synda. Strákarn-
ir voru við eldinn, hrópuðu klúryrði og kölluðu til okkar að koma upp
úr. Shirley synti alltaf að rifinu og stóð á höndum. Linda sagði henni að
vera kyrr á dýpinu því að enginn vildi þurfa að horfa á feitan, beran rass-
inn á henni. Carol byrjaði að hlæja taugaveiklunarhlátri, svelgdist á og
fór á kaf. Rósa hélt að hún væri að drukkna og tók hana björgunartaki.
Carol fór fyrir alvöru að svelgjast á og varð að vaða upp á grynningarnar
til að ná andanum. Við hinar vorum á dýpinu, stungum okkur og skvett-
um hver á aðra. Strákarnir héldu áfram að kalla til okkar að koma upp
úr og slást í hópinn.
Það hafði heldur lygnt og tónlistin heyrðist vel yfir vatnið. Sara fór
fyrst upp úr. Hún nálgaðist eldinn, dökka skuggamynd hennar bar við
logana. Síðan steig hún inn í hlýjan, gulan bjarmann frá eldinum. Vatn-
ið rann í taumum úr hári hennar, niður bakið og fæturna og niður í sand-
inn. Hún stóð alveg kyrr eitt andartak. Allir fóru að hrópa og klappa í
takt við tónlistina. Hún starði aðeins lengur í eldinn en fór svo að dansa.
Fyrst hreyfði hún sig í útjaðri ljóssins en dansaði svo nær eldinum. Ég
heyrði Rósu hlæja við hlið mér. Ég horfði á hana synda í land og ganga
yfir sandinn í átt að ljósinu. Fagnaðar- og hvatningaróp hóldu áfram og
óg horfði á sundstúlkurnar fara upp úr vatninu eina af annarri og hefja
dansinn. Þegar ég hlustaði á tónlistina áttaði óg mig á að ég þekkti hana
ekki lengur. Hún virtist hvorki gömul né ný. En dansinn - dansinn virt-
ist ævagamall og kunnuglegur. Ég tróð marvaðann, falin í myrkrinu. Ég
heyrði kallað til mín. Nú var komið að mér að koma og dansa. Ég sneri
mér frá eldinum og horfði yfir svart vatnið sem breiddi úr sér í kulda-
legu, grænu ljósinu á bryggjunni. Ég stakk mér á kaf og byrjaði að synda,
skar vatnið. Mig verkjaði í handleggi og fótleggi af kuldanum. Ég gat ekki
lengur heyrt tónlistina undir yfirborðinu en ég fann titringinn frá henni.
Vatnið varð hlýrra umhverfis mig. Ég fann líkama minn hreyfast með
titringnum frá tónlistinni, hreyfast í takt við dansinn.
Sólveig Jónsdóttir íslenskaði
92
á .fficsptdá — Tímarit þýðenda nr. 5 / 2000