Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 37

Kafarinn
hafði hann safnað mörg hundruð flugfjöðrum af örnum, svönum og
gömmum; hann lokaði að sér með þær og vann af slíkum ákafa að í lang-
an tíma talaði hann ekki við nokkurn mann og hitti engan. En hann söng
við vinnu sína, og vegfarendur staðnæmdust, lögðu við hlustir og sögðu:
„Þessi ungi nemi lofar Guð og gerir það sem fyrir hann er lagt.“
En þegar hann hafði lokið við fyrstu vængina, reynt þá á sér og fund-
ið himinborið afl þeirra, gat hann ekki orða bundist af sigurgleði, held-
ur sagði vinum sínum frá.
I fyrstu brosti heldra fólkið í Shiraz, hinir geistlegu og háttsettir emb-
ættismenn, að orðróminum um afrek hans. En þegar sagan barst víðar og
var staðfest af mörgu ungu fólki, hætti þeim að lítast á.
„Ef það er í raun svo,“ sagði hver við annan, „að þessi flugdrengur
hitti og mæli við engla, þá verður það svo með fólkið í Shiraz, einsog
venjulega þegar eitthvað óvenjulegt gerist, að það mun tryllast af undr-
un og gleði. Og hver veit svo hvað það getur verið af nýjum og bylting-
arkenndum hlutum sem þessir englar upplýsa hann um? Því eftir allt
saman, þá gætu verið englar á himnum,“ sögðu þeir.
Þeir hugsuðu málið, og hinn elsti þeirra á meðal, konungsráðgjafi sem
hét Mirza Aghai, sagði: „Þessi ungi maður er háskalegur að því leyti að
hann elur með sér mikla drauma. En hann er gæfur og verður auðveld-
ur í meðförum, þar sem hann hefur vanrækt að skoða okkar raunveru-
legu veröld, þar sem draumar hljóta eldskírn sína. Við munum í eitt
skipti fyrir öll bæði sanna og afsanna tilveru engla fyrir honum. Eða eru
engar ungar konur í Shiraz?"
Daginn eftir lét hann senda eftir einni af dansmeyjum konungs. Stúlk-
an hét Thusmu. Hann útskýrði fyrir henni svo mikið af eðli málsins sem
honum þótti við hæfi að hún vissi og lofaði að umbuna henni ef hún
hlýðnaðist honum. En ef hún brygðist, yrði önnur ung dansmey flutt í
honnar stöðu í konunglega danshópnum á hátíðinni sem var tileinkuð
söfnun ilmrósanna.
Á þennan hátt bar það til að kvöld nokkurt, þegar neminn hafði farið
upp á þak á húsinu sínu til að horfa á stjörnurnar og reikna hve fljótt
hann gæti ferðast milli þeirra, heyrði hann nafn sitt kallað mjúklega að
baki sér, og þegar hann sneri sér við greindi hann granna og ljómandi
mynd í gullnum hjúpi og silfruðum, sem stóð á þakbrúninni.
Ungi maðurinn var gagntekinn af hugmyndum um engla; hann efað-
ist ekki um uppruna gestsins, og var ekki einusinni mjög undrandi,
heldur aðeins uppnuminn af gleði. Hann leit snöggt til himins, til að at-
huga hvort engillinn hefði á flugi sínu skilið eftir skínandi rák, og á með-
an dró fólkið frá stigann fyrir neðan, sem dansmærin hafði fetað upp á
á JföceyÁiá — Syndaflódið kemur eftir okkar dag
35