Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 87

Maureen Arnason
Dansararnir
Eg fór út á bakdyratröppurnar til að bíða eftir Söru. Þaðan sést upp
heimreiðina og út á þjóðveginn. Nokkrar skortítur og náttfiðrildi flögr-
uðu um í ljósinu á pallinum. Pabbi hafði sett upp eitt af þessum gulu
skordýraljósum, en þau virtust aldrei hafa tilætluð áhrif. Auðvitað var
það þó betra en ilugnabaninn sem hann hafði prófað sumarið áður.
Flugnabaninn var ljós á skafti sem átti að laða skordýrin frá fólki sem
vildi sitja úti í garðinum. Skorkvikindin flugu í ljósið og fengu rafmagns-
stuð. Við sátum úti á kvöldin og enginn sagði orð. Við sátum bara og
hlustuðum á skordýrin steikjast án afláts. Stöku sinnum sagði Pétur:
„Þetta var náttfiðrildi. Ég heyri það á því hve langan tíma það er að
brenna.“ Loks þoldi mamma þetta ekki lengur og lét pabba taka flugna-
banann niður. Nú höfum við bara gula ljósið.
Meðan ég beið eftir Söru horfði ég á náttfiðrildið dansa umhverfis
ljósið. Þetta var mjög fallegt náttfiðrildi, ekki eitt af þessum rykugu,
brúnu sem eru algengust. Þetta fiðrildi var svart og gult, eins og úr
flaueli. Það minnti mig á stutta, pattaralega dansmey. Fiðrildið hent-
ist í hringjum að ljósinu og féll svo niður á tröppurnar rétt við hönd
mína.
Mig langaði til að rétta út höndina og strjúka vængina, en ég hafði ein-
hversstaðar lesið að ef komið væri við vængi fiðrildis gæti það ekki flog-
ið framar. Ég vissi ekki hvort það ætti einnig við um náttfiðrildi. í þessu
var hurðinni hrundið upp og Pótur hlunkaðist út og kramdi fiðrildið
með öðrum fætinum.
„Hamingjan góða, hún Magga er grenjuskjóða!“ sagði hann í kvörtun-
arrómi.
„Heimski krakkaasni!" hrópaði ég. „Hversvegna horfirðu aldrei niður
fyrir fæturna á þér?“
„Hvað? Ég kom ekki einu sinni við þig. Jesús!“ Pétri virtist hafa sárn-
að.
„Þú varst að drepa náttfiðrildi," útskýrði ég, eins og sjálfsagt væri að
það væri glæpur.
d JtöœpÁiá - SyNDAFLÓÐIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
85