Jón á Bægisá - 01.11.2000, Síða 49

Leiðsögumaðurínn
Englendingur, kannske Ameríkani. Fyrir honum ætlaði ég að kynna mig
sem leiðsögumann, því það var augljóst að hann hafði þörf fyrir slíkan.
Eg kyngdi einu sinni og ávarpaði hann síðan aftanfrá. Hann hrökk við og
snerist á hæli. Vandræðalegur bauð ég fram þjónustu mína.
Hann brosti góðlega og sagði: „Aha... leiðsögumaður? Aha... athygl-
isvert. Ég get ef til vill notað hann. En ég ekki er skemmtitúristi, heldur
ferðast fyrir starfið. Ég verð að leita að þeim sem gefa. Kannske þú getur
hjálpað mór að finna heimilin þeirra. Þú þekkir borgina vel og allar göt-
urnar - já? Er ekki svo?“
Ég kinkaði ákaft kolli. Hann leit í minnisbókina og sagði: „Fínt. Fyrst
ég fara verð til Zollikon. Hvar er leiðin?“
Án þess að hika hið minnsta nefndi ég allar mögulegar samgönguleið-
ir til Zollikon og mælti jafnframt eindregið með ferjuleiðinni. Af skipinu
gæti ókunnugur notið vel útsýnisins og golunnar af vatninu; ferðin væri
bæði stutt og ódýr. Næsta skip færi strax uppúr tólf. Hann var greinilega
ánægður með upplýsingarnar og við lögðum af stað í átt til ferjubryggj-
unnar. Stoltur og glaður hélt ég á TWA-flugferðatöskunni eftir Aðal-
strætinu. Á leiðinni benti ég á styttuna af Pestalozzi, Jelmoli-stórmark-
aðinn, Stjörnuturninn, háskólann í fjarska og bankabyggingarnar — með
tilheyrandi útskýringum.
Hann virti þetta allt fyrir sér og sagði: „Aha... athyglisvert."
Hins vegar upplýsti hann mig um nafn sitt, atvinnu, þjóðerni og til-
gang dvalar sinnar hór. Hann hét dr. med. Frederik Björn Söderblom og
var ekki, eins og ég hafði getið mér til, Englendingur eða Ameríkani,
heldur Svíi. Fyrir aðeins tæpri klukkustund hafði hann komið til flug-
vallarins utan við borgina eftir flug frá heimaborg sinni, Stokkhólmi. En
hann hafði aðeins verið sér til hvíldar og hressingar í heimahögunum.
Því hann hafði nú um áraraðir starfað sem trúboði og læknir við frum-
skógarspítala á dimmasta stað svörtu álfunnar, í Manima’koto í Mið-
afríku. Meðan hann dveldi í Evrópu yrði hann að safna peningum til
sjúkrahúsabygginga, sjúkrarúma, matvæla, sáraumbúða og lækninga-
tækja. Þegar við fórum fram hjá bókabúð sagði hann mér líka að búið
væri að skrifa bók um sig, Líf og starf í frumskóginum.
Ég verð að viðurkenna að mér fannst stöðugt meira til þess koma að
fá að bera ferðatösku þessa manns eftir Aðalstrætinu. Var þetta ekki al-
deilis góð byrjun á leiðsögumannsstarfinu? Mikið vildi ég að Gullgrafar-
inn og Námustjórinn mættu sjá mig vísa þessum mannvini veginn eftir
götunum í Zurich. Þeir myndu ároiðanlega hætta öllum hæðnishlátri og
stríðni.
Þegar við komum um borð í ferjuna „Mávinn“ ætlaði ég að leiða ffum-
d J&apÁiá - Syndaflóðið kemur eftir okkar dag
47