Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 28

Truman Capote
ur, þegar þær Baby og Rosíta, sem riðuðu á háu hælunum og báru lit-
skrúðugar sólhlífar, komu tiplandi upp stíginn í fylgd barns neðan úr
þorpinu og kölluðu nafn hennar. Þar sem þær voru aðeins fólk í draumi,
undruðust þær ef til vill ekki að finna hana bundna við tré.
Guð minn góður, ertu brjáluð? skrækti Baby sem gætti þess að koma
ekki of nærri, eins og hún væri hrædd um að sú mundi einmitt vera
raunin. Talaðu við okkur, Ottilie!
Ottilie deplaði augunum, flissaði og sagði: Ógurlega er ég fegin að sjá
ykkur. Rosíta, vertu svo góð að leysa mig svo ég geti faðmað ykkur báð-
ar.
Svo það er þá þannig sem hann fer með hana, þessi ruddi, sagði
Rosíta, og felldi tár meðan hún fékkst við fjötrana. Bíðum bara þangað
til óg hitti hann - lemur þig og bindur úti í garði eins og hund.
Ó, nei, sagði Ottilie. Royal lemur mig aldrei. Það er aðeins verið að
refsa mér í dag.
Þú vildir ekki hlusta á okkur, sagði Baby. Og nú sérðu hvað hlotist
hefur af því. Þessi maður mun fá nóg að útskýra, bætti hún við og mund-
aði sólhlífina.
Ottilie faðmaði vinkonur sínar og kyssti þær. Er þetta ekki fallegt hús?
sagði hún og teymdi þær í átt að því. Það er eins og ég hafi stolið fullum
vagni af blómum og byggt mér hús úr þeim: það finnst mér. Komið inn
úr sólskininu. Inni er svalt og svo góð lykt.
Rosíta þefaði eins og hún fyndi enga góða lykt, en lýsti yfir djúpri
röddu að hitt væri satt, það var betra að vera inni í húsinu en standa úti
í sólskininu, þar sem það virtist hafa miður holl áhrif á höfuðið á Ottilie.
En sú Guðs mildi að við komum, sagði Baby og rótaði í gríðarstórri
tuðru. Og það máttu þakka herra Jamison. Frúin sagði að þú værir dauð
og þegar þú svaraðir aldrei bréfunum okkar, héldum við að svo hlyti að
vera. En horra Jamison, hann er sko dásamlegasti maðurinn sem þú
munt nokkru sinni kynnast, leigði bíl handa mér og Rosítu, allra bestu
vinkonum þínum, svo við gætum komið hingað og komist að hvað orð-
ið hefði um hana Ottilie okkar. Ottilie, ég er með flösku af rommi hér í
töskunni minni, og nú skaltu ná í glös og við fáum okkur allar einn grá-
an.
Fáguð og framandi framkoma og ljómandi skart kvennanna úr borg-
inni hafði gagntekið leiðsögumann þeirra, lítinn dreng með kolsvört
augu sem voru eins og límd við gluggarúðuna. Ottilie var líka snortin,
því það var langt síðan hún hafði séð málaðar varir eða fundið lykt af
ilmvatni úr flösku, og meðan Baby hcllti rommi í glösin, sótti hún satín-
skóna sína og perlueyrnalokkana. Elskan, sagði Rosíta þegar Ottilie hafði
26
á .93cepÁiá — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000