Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 27

Hús blómanna
Eitt kvöldið, þegar þau lágu fyrir og móktu, fann Ottilie skyndiloga
fyrir nærveru einhvers annars í herberginu. í sama bili sá hún glóra í
nokkuð, sem hún hafði áður séð, við fótagaflinn á rúminu - auga sem
horfði á þau; þar með varð það að vissu sem hana hafði grunað nokkurn
tíma: að gamla Bonaparte væri dauð en ekki farin. Eitt sinn, þegar hún
var ein í húsinu, hafði hún heyrt hlátur og öðru sinni, úti í garðinum,
hafði hún séð geitina góna á einhvern sem var þar ekki og blaka eyrun-
um, eins og hún gerði í hvert skipti sem gamla konan klóraði henni á
hausnum.
Hættu að hrista rúmið, sagði Royal og Ottilie, sem benti með fingri á
augað, spurði hann hvíslandi hvort hann gæti ekki séð það. Þegar hann
svaraði að hana væri að dreyma, teygði hún sig eftir auganu og æpti upp
þegar hún fann að þar var aðeins loft. Royal kveikti á lampanum; hann
setti Ottilie á kné sér, faðmaði hana og strauk henni um hárið, meðan
hún sagði honum frá því sem hún hafði fundið í saumakörfunni og
hvernig hún hefði losað sig við það. Var það rangt sem hún hafði gert?
Royal vissi það ekki, það var ekki hans að dæma, en skoðun hans var sú
að það yrði að refsa henni; og hvers vegna? vegna þess að gamla konan
vildi það, vegna þess að ella léti hún Ottilie aldrei í friði: þannig var það
þegar draugagangur var annars vegar.
í samræmi við þetta sótti Royal reipi næsta morgun og stakk upp á að
hann byndi Ottilie við tré í garðinum: þar skyldi hún híma til kvölds, án
þess að neyta vatns eða matar, og hver sem fram hjá færi vissi að verið
var að niðurlægja hana.
En Ottilie skreið undir rúmið og neitaði að koma undan því. Ég fer
burtu, ambraði hún. Royal, ef þú reynir að binda mig við gamla tréð
þarna, fer ég burtu.
Þá yrði ég að koma og sækja þig, sagði Royal, og þá hlytir þú verra
af.
Hann greip um ökklann á henni og dró hana æpandi undan rúminu.
Alla leiðina út í garðinn greip hún í hitt og þetta, dyrastafinn, vínviðinn,
skeggið á geitinni, en ekkert af þessu reyndist næg festa og Royal varð
ekki hnikað frá að binda hana við tréð. Hann batt þrjá hnúta á reipið og
hélt til vinnu sinnar, meðan hann saug á sér höndina þar sem hún hafði
bitið hann. Hún hrópaði á eftir honum öll ljótu orðin sem hún kunni,
uns hann hvarf yfir hæðina. Geitin, Júnó og kjúklingarnir söfnuðust í
kringum hana til að góna á niðurlægingu hennar; Ottilie lót fallast til
jarðar og rak út úr sér tunguna framan í þau.
Þar sem hún var að því komin að sofna hélt Ottilie að það væri draum-
á Jffiœpöiá — SYNDAFLÓDIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
25