Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 92

Maureen Arnason
um verið staðinn að því að stela úr porti timburverslunarinnar. Ég
kenndi í brjósti um krakkana. Ekkert þeirra átti vini. Þau voru oft lúsug
og með kláðamaur, þessvegna voru þau sniðgengin.
Ég held samt að Darlene hafi þótt gaman að fara á böllin, jafnvel þótt
hún þyrfti að fara ein. Hún dansaði líka vel. Á sumrin vann Darlene í
Als aktu-taktu og hún keypti sér nýja flík í hvert sinn sem dansleikur
var haldinn. í þetta sinn var hún í mjúkri, gulri peysu og þröngum,
svörtum buxum. Hún var virkilega falleg. Hljómsveitin var búin að
leika nokkur hröð lög og Darlene var orðið heitt í hamsi. Sumir dansa
eins, hvort sem tónlistin er hröð eða hæg en Darlene dansaði eins og
hún væri hluti af henni. Stundum sleppti hún virkilega fram af sér
beislinu og allir hættu að dansa og horfðu á hana. Sumir karlmannanna
fóru að klappa og kalla: „Darlene! Darlene!“ og brátt tóku allir undir.
Darlene dansaði og dansaði inni í miðjum hringnum. Handleggir henn-
ar og fótleggir voru á stöðugri hreyfingu og sítt, svart hárið sveiflaðist
um hana eins og vaður. Því hraðar sem mannfjöldinn söng og klappaði,
þeim mun hraðar dansaði Darlene. Þegar tónlistin hljóðnaði loks hneig
hún móð niður á gólfið. Hárið límdist við sveitt ennið. Hún sat og starði
niður á gólfið og reyndi að ná andanum. Fólkið fór að tínast burt af
dansgólfinu, glottandi og hlæjandi. Sumir voru svolítið vandræðalegir.
Ég fann til ónotatilfinningar í maganum og mér var óglatt. Hún vissi að
fólkið myndi hlæja að henni. Það gerðist á hverjum dansleik. Það var
föst venja. Hversvegna hélt hún þá áfram? Kannski vissi hún að allir
bjuggust við því og vildi ekki valda þeim vonbrigðum. Kannski þurfti
hún að dansa svona til að fólk sæi hana. Kannski þurfti hún að dansa
til þess að vera til.
Ég skemmti mér ekki á ballinu eftir þetta. Baldur var sífellt með
heimskulegar athugasemdir og Ellert sofnaði í sandkassanum við rólurn-
ar. Ég hitti Söru ekki fyrr en í lok ballsins. Þau Jón komu röltandi frá
bílastæðinu til að frétta hvar væri partí. Við þurftum alltaf að finna nýja
og nýja staði á ströndinni fýrir partíin svo að lögreglan fyndi okkur ekki.
Við fórum hvert sína leið út úr bænum og hittumst svo á tilteknum stað.
Þaðan ókum við svo í bílalest út á ströndina. Þetta kvöld hittumst við hjá
turninum hans Morgans. Það var vatnsturn í einu horni jarðar Jims
Morgan um mílu fyrir vestan þjóðveginn. Jim hafði orðið gjaldþrota og
misst jörðina fyrir um það bil ári. Enginn bjó þar lengur og því tilvalinn
staður að hittast.
„Komdu,“ sagði Sara. „Jón er á sínum bíl, svo hann ætlar að hitta okk-
ur þar út frá. Ertu nokkuð búin með vínið?“
„Nei,“ svaraði ég. Ellert átti rúgviskí svo við drukkum það. „Fjárinn!
90
á .ffiayrÁiá - TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000