Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 100

Kristine Kristofferson
dúr. Löngu áður en eldabuskan fór á kreik til að hugsa um morgunmat-
inn, fór gugginn bókhaldarinn niður og á eftir komu þremenningarnir
sem aldrei fyrr höfðu átt svo erfiða nótt.
„Heyrðuð þið eitthvað í nótt?“ spurði hann varfærnislega þegar hann
sá dökka baugana undir augum þeirra.
„Hvort við gerðum. Alla nóttina heyrðum við skelfileg ólæti. Hrogna-
maðurinn hlýtur að hafa gengið aftur.“
Bókhaldarinn kinkaði kolli. Hvað annað gat þetta verið? Hann yrði að
segja Sigurdsson stöðvarstjóra frá öllu saman.
Stöðvarstjórinn hlustaði alvarlegur í bragði á frásögn bókhaldarans án
þess að grípa fram í fyrir honum. Svo fór hann upp stigann inn á svefn-
loftið, leitaði í korkstaflanum og dró fram snæri sem bundið var við
nokkrar korkplötur. Snærið lá að rúmi Einars. Annað snæri lá frá blikk-
ofnunum að bedda Nýja og það þriðja út um gluggann í timburplanka á
þakinu. Skapti hafði séð um pönnurnar.
Eftir hávaðasama en skemmtilega nótt höfðu fiskimennirnir þrír ver-
ið of þreyttir til að fjarlægja gögnin sem sönnuðu sekt þeirra. Allir á loft-
inu, þar með talinn Casselman, höfðu tekið þátt í samsærinu, en enginn
þeirra hafði munað eftir að segja veslings kassasmiðunum þrom frá mál-
inu
„Hér hefurðu afturgönguna þína, John,“ sagði Sigurdsson og benti á
snærið.
Bókhaldarinn fór með næsta skipi án þess að kveðja nokkurn mann.
„Vofurnar" náðu háum aldri og þreyttust aldrei á að segja söguna um
reimleikana í Warrensvík.
Sólveig Jónsdóttir íslenskaði
98
á .93/rsy/-is/, — TlMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000