Jón á Bægisá - 01.11.2000, Síða 36

Karen Blixen
andi augnaráð arnarins hefur mætt rólegu tilliti eins af sendiboðum
Guðs, rétt um það bil sem vængstyrkur var á þrotum."
„Eg ætla að nýta tíma minn og þekkingu í það verkefni að smíða slíka
vængi handa meðbræðrum mínum,“ ákvað hann.
Svo hann gerði upp hug sinn um að hann mundi yfirgefa Shiraz til að
fylgjast með háttum hinna vængjuðu vera.
Fram að þessu hafði hann, með því að kenna sonum heldri manna og
skrifa eftir gömlum handritum, séð fyrir móður sinni og yngri bræðrum,
og þau kvörtuðu um að þau yrðu fátæk þegar hans nyti ekki við. En hann
færði að því rök að einhverntíma mundi ætlunarverk hans bæta þeim
margfaldlega upp það sem nú væri fré þeim tekið. Lærimeistarar hans,
sem höfðu séð fram á glæstan feril honum til handa, komu að hitta hann
og reyndu að tala um fyrir honum með því að heimurinn hefði svo lengi
verið án þess að mennirnir hefðu samband við engla, að þannig hlyti
það að eiga að vera, og yrði einnig í framtíðinni.
Hinn ungi nemi andmælti þeim virðingarfyllst. „Fram á þennan dag,“
sagði hann, „hefur enginn sóð farfuglana fljúga í átt til hlýrra svæða sem
ekki eiga sér tilvist, eða árnar breyta farvegi sínum gegnum klappir og
yfir sléttur til að renna í haf sem ekki er til. Því Guð skapar ekki þrá eða
von án þess að fyrir hendi sé veruleiki sem uppfyllir þær. Vonin er okk-
ar trygging, og sælir eru þeir sem heimkomuna þrá, því þeir munu þang-
að komast. Þar að auki,“ hrópaði hann upp yfir sig, hrifinn áfram af
streymi hugsunar sinnar, „hve miklu betur farnaðist ekki veröld mann-
anna ef þeir hefðu samráð við engla og lærðu af þeim að skilja mynstur
alheimsins, sem þeir lesa auðveldlega vegna þess að þeir sjá það að
ofan!“
Svo sterk var trú hans á fyrirætlun sinni að á endanum gáfust kennar-
ar hans upp á að standa á móti, og hugsuðu sem svo að frægð nemand-
ans mundi þegar fram liðu stundir varpa ljóma yfir þá sjálfa.
Neminn ungi dvaldi nú heilt ár meðal fuglanna. Hann bjó sér hvílu í
háu grasi sléttunnar, þar sem kornhænan kvakar; hann klifraði upp í
gömul tré, þar sem hringdúfan og þrösturinn gera sér hreiður; fann sér
stað í laufþykkninu og sat þar, svo kyrrlátur að hann gerði þeim alls ekk-
ert ónæði. Hann reikaði um á háfjöllum og þar, rétt neðan snælínu
dvaldi hann nærri arnarpari, fylgdist með flugi þess til og frá.
Hann sneri aftur til Shiraz, væddur miklu innsæi og þekkingu, og hóf
vinnu sína við vængina.
I Kóraninum las hann; „Lofaður sé Guð, sem skapaði englana, ýmist
með fjórum, sex eða átta vængjum," og afréð að útbúa handa sjálfum sér
sex vængi; tvo á axlirnar, tvo á mjaðmir, og tvo á fætur. Á ferðum sínum
34
á Æa-ý/ríf} - TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000