Jón á Bægisá - 01.11.2000, Side 96

Krístine Kristofferson
Indíánarnir þögðu. Hann réð. En Windigo var voldugur og illur og
hikaði ekki við að gera aðra atlögu.
Nokkrum dögum síðar ákvað Ewing að fara upp með Nelsonánni tii
að kaupa styrju og hrogn af indíánunum sem bjuggu þar upp frá. Hann
mælti fyrir um að vólbáturinn yrði fylltur af eldsneyti og sagði vélstjór-
anum og hrognamanninum að vera ferðbúnir næsta morgun.
Við kvöldverðarborðið ræddu mennirnir um ferðalagið. Þeir myndu
tapa tíma á að fara um kvíslina sem lá meðfram Kettle flúðunum. Ef þeir
færu upp flúðirnar spöruðu þeir ellefu mílur og gætu verið komnir til
baka áður en næsta flutningaskip færi. Vélstjórinn og Ewing ræddu hvort
ráðlegt væri að ráðast í flúðirnar, hrognamaðurinn og hásetinn sem fara
áttu með þeim tóku ekki þátt í samræðunum. Hvorugur þeirra þekkti Nel-
sonána svo þeir létu þá sem kunnugri voru um skipulagninguna.
Indíánakonan hlustaði stóreyg á samræðurnar. Fara upp Kettle ána á
vélbát? Voru þeir viti sínu fjær? Jafnvel vönustu indíánar báru oft bátana
upp llúðirnar. Allt annað mál var að fara niður ána.
Hún lét skrölta í eldavélarplötunum í æsingnum. Mennirnir litu
gramir á hana. „Það fer enginn upp Kettle flúðirnar," flýtti hún sér að
segja. „Það er of hættulegt." Hún vogaði sér ekki að minnast á Windigo
af ótta við að missa vinnuna, en hún gat ómögulega stillt sig um að vara
þá við.
Snemma næsta morgun lögðu mennirnir fjórir af stað í vólbátnum.
Þeir komu að flúðunum og stefndu beint upp þær. Báturinn lenti á
ósléttum árbotninum, hentist áfram og fékk á sig mikið högg.
Hvítt vatnið fossaði yfir stefnið, fyllti bátinn og sökkti honum á örfá-
um sekúndum. Mennirnir lentu í ólgandi flaumnum. Indíánar sem
bjuggu í bjálkahúsum skammt frá heyrðu vólarhljóðið og komu til að sjá
hvað um væri að vera. Þeir reru í skyndi út í straumharða ána í átt til
mannanna sem börðust fyrir lífi sínu.
Hver af öðrum voru þeir dregnir upp í eintrjáningana og fluttir á land.
Fyrstir komu vélstjórinn og Ewing. Þeir svipuðust áhyggjufullir um eftir
hinvun tveim. Hásetinn brölti upp úr eintrjáningi, en hvar var hrognamað-
urinn? Þeir hlupu til hásetans sem lá á höndum og fótum og kúgaðist.
„Sástu hrognamanninn?“ spurði Ewing. Hásetinn hristi höfuðið.
Hann hafði ekkert séð nema hvítfyssandi vatnið yfir höfði sér. Ewing
skipaði mönnunum að leita. Þeir reru fram og aftur um ána en fundu
ekkert.
Skyndilega var hrópað frá eintrjáningi sem var kominn nærri sokkna
vólbátnum og allir flýttu sér á vettvang. Þar flaut líkami hrognamanns-
ins á grúfu, flæktur í kaðal sem bundinn var í stefnið.
94
á .ffiœyeiiá - TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000