Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 25

Hús blómanna
Þau höfðu verið gift í um það bil fimm mánuði þegar Royal tók að
stunda þær venjur sem hann hafði tamið sér áður en hann festi ráð sitt.
Aðrir karlmenn fóru á kaffihúsið á kvöldin og sátu heilu sunnudagana
yfir hanaatinu - hann fékk ekki skilið vegna hvers Ottilie gerði veður út
af þessu; en hún sagði að hann hefði engan rétt á að hegða sór eins og
hann gerði og ef hann elskaði hana, skildi hann hana ekki eftir eina dag
og nótt með þessari andstyggilegu, gömlu konu. Ég elska þig, sagði hann,
en karlmaður verður að geta skemmt sér líka. Sum kvöld skemmti hann
sér þar til tunglið var komið hátt á loft; hún vissi aldrei hvenær hann
kæmi heim og lá sáróánægð á beddanum og taldi sér trú um að hún gæti
ekki sofið nema hann héldi henni í örmum sér.
En gamla Bonaparte var hið raunverulega kvalræði. Hún bakaði
Ottilie slíkar raunir að hún var að ganga af vitinu. Væri Ottilie að elda
var þessi hryllilega, gamla kona vís til að koma og keifa snuðrandi í
kringum ofninn, og þegar henni líkaði ekki það sem var í matinn, stakk
hún upp í sig munnfylli og spýtti henni á gólfið. Hún olli öllum þeim
óskunda sem hún gat: hún bleytti rúmið, heimtaði að hafa geitina inni í
herberginu og hellti niður eða braut allt sem hún snerti við og kvartaði
við Royal yfir að kona, sem ekki gæti búið manni sínum sómasamlegt
heimili, væri einskis virði. Hún þvældist fyrir honni allan liðlangan dag-
inn og rauð, grimmúðleg augun í henni voru sjaldnast lokuð; en verst af
öllu, og það sem varð til að Ottilie hótaði að drepa hana, var sú venja
gömlu konunnar að laumast að henni úr leynum og klípa hana svo fast
að sjá mátti förin eftir neglurnar á henni. Ef þú gerir þetta einu sinni enn,
ef þú bara vogar þér það, þá tek ég hnífinn og sker úr þér hjartað! Gamla
Bonaparte vissi að Ottilie var alvara, og þótt hún hætti að klípa hana,
fann hún upp á öðrum hrekkjum: til dæmis tók hún upp á að ganga fram
og aftur um tiltekinn blett í garðinum og lést ekki vita að þar hafði Ottilie
sáð í lítinn matjurtagarð.
Dag einn henti tvennt óvanalegt í senn: Drengur kom neðan úr þorp-
inu með bréf til Ottilie; til Champs Élysées höfðu af og til borist póstkort
frá sjómönnum og öðrum ferðalöngum sem átt höfðu ánægjulegar stund-
ir með henni, en þetta var fyrsta bréfið sem hún hafði fengið. Þar sem
hún gat ekki lesið það, flaug henni fyrst í hug að rífa það: tilgangslaust
var að vita af því nærri sér og láta það valda sér óróa. Auðvitað var
mögulegt að hún lærði að lesa einhvern daginn; þess vegna fór hún og
ætlaði að fela það í saumakörfunni sinni.
Þegar hún opnaði saumakörfuna gerði hún skuggalega uppgötvun:
Þarna, líkt og óhugnanlegur bandhnykill, lá afskorinn haus af gulum
ketti. Svo þessi andstyggilega, gamla kona hafði fundið upp á nýjum
fá/l, d JSœýiÁlá - Synidaflóðið kemur eftir okkar dag
23