Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 88

Maureen Arnason
„Jæja? Þótt ég hafi drepið asnalegt náttfiðrildi. Hvað með það? Ég sá
það ekki einu sinni!“
„Einmitt, líttu neðan á skósólann þinn, þá sórðu það.“
Oj! Pétur skóf eitthvað sem líktist tjöruklessu af skónum og á tröpp-
urnar.
„Hvað var svona merkilegt við þetta fiðrildi?" spurði hann.
„Ekkert," andvarpaði ég. „Það var bara asnalegt fiðrildi." Ég tók var-
lega upp jakkann minn og gekk í átt að heimreiðinni.
„Heyrðu, Lára. Hvað ertu með innan undir jakkanum?" spurði Pétur.
„Kemur þér ekki við!“ svaraði ég. Mér hafði tekist að hnupla flösku af
rabbarbaravíninu hans pabba úr kjallaranum til að hafa með á ballið.
Allir komu með eitthvað að drekka á böllin og í hléinu hímdum við und-
ir grenitrjánum og staupuðum okkur. Við urðum samt að fara varlega því
oft leyndust lögreglumenn í skóginum í von um að standa okkur að
verki.
„Þú stalst víni? Meiri háttar?" hann fór að syngja um að þögnin væri
gulls ígildi.
„Þú heldur þér saman, Pótur,“ sagði ég honum til viðvörunar, „ella
kembir þú ekki hærurnar."
„Leggðu silfur í lófa mér og ég þegi að eilífu," svaraði hann.
„Kannski legg ég til þín með hafnaboltakylfu," sagði ég. Krakkinn gat
stundum alveg gert mig brjálaða.
„Allt í lagi. Eins og þú vilt.“ Hann stefndi að húsinu og sönglaði „Lára
er með flösku.“
„Bíddu aðeins, ógeðið þitt. Hve mikið?“
„Ég býst við að fimm dollarar innsigli þögn mína plús einn dalur í
sekt fyrir að kalla mig ógeð.“
„Ég get bara látið þig fá einn dollar núna, þú verður að bíða í nokkra
daga eftir afganginum." Ég ætlaði mér ekki að borga honum afganginn.
Við skærum úr því síðar en í svipinn var það dollarsins virði að þagga
niður í honum.
„Allt í lagi, Lára,“ sagði hann. „Ég vona bara að ég tali ekki í svefni."
„Ef þú gerir það,“ sagði ég brosandi, kæfi ég þig með koddanum." Ég
stakk vínflöskunni betur inn í ermina á jakkanum og þegar ég lagði enn
einu sinni af stað upp heimreiðina, beygði gamli, blái og hvíti húsgagna-
bíllinn út af þjóðveginum. Gulu ljósgcislarnir tveir fóru eftir grasflötinni
og lýstu upp bóndarósirnar í beðunum og háu stokkrósunum, sem náðu
upp að gluggum sólstofunnar, virtist bregða við þessa skyndilegu birtu.
„Segðu mömmu og pabba að ég sé farin,“ kallaði ég til Péturs um leið
og ég klifraði upp í flutningabílinn. Ég hafði af ásettu ráði komið mér hjá
86
<7' JffiePýrtjá — TÍMARIT I>ÝÐENDA NR. 5 / 2000