Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 22

Truman Capote
ar úr sólskini flöktu í grænu skrúði akasíutrjáa sem sveigðust yfir höfð-
um þeirra.
Ég hef verið hryggur, sagði hann og leit þó ekki út fyrir að vera hrygg-
ur. í þorpinu mínu ber Júnó af öllum, en fuglarnir hérna eru sterkir og
ljótir og láti ég hann berjast hef ég ekkert upp úr því nema dauðan Júnó.
Þess vegna ætla óg með hann heim og segja að hann hafi unnið. Ottilie,
viltu fá þér ögn í nefið?
Hún hnerraði ákaflega. Neftóbak minnti hana á bernsku hennar, og
þótt hún hefði verið svo ömurleg sem raun var á, snart broddur hins
langa sprota heimþrárinnar hjarta hennar. Royal, sagði hún, bíddu við,
ég ætla að taka af mér skóna.
Sjálfur var Royal okki í neinum skóm; gullbrúnir fæturnir á honum
voru grannir og útiteknir og sporin eins og slóð eftir léttfætt dýr. Hann
sagði: Hvernig stendur á að ég finn þig hér, hér af öllum stöðum í heimi
- þar sem ekkert er gott, rommið slæmt og fólkið þjófar? Hvers vegna
finn ég þig hór, Ottilie?
Vegna þess að ég verð að sjá fyrir mér, alveg eins og þú, og ég hef hús-
næði hér. Ég vinn á - æ, það er nokkurs konar hótel.
Við eigum okkur stað, sagði hann. Við eigum heila hlíð á stórri hæð
og á toppnum á hæðinni er svala húsið mitt. Ottilie, viltu koma og búa
í því?
Ertu galinn, sagði Ottilie og stríddi honum, ertu galinn, og hún tók á
rás inn á milli trjánna og hann á eftir með framrétta handleggi eins og
hann héldi á neti. Fuglinn Júnó baðaði út vængjunum, skrækti og féll til
jarðar. Þurr lauf og dúnmjúkar mosabeður kitluðu iljarnar á Ottilie með-
an hún skokkaði milli allra þessara skugga og dimmu gímalda; skyndi-
lega, þegar hún var að brjótast gegnum tjald úr regnbogaburkna, féll hún
til jarðar með þyrni í hæl sér. Hún kveinkaði sér þegar Royal dró þyrn-
inn út; hann kyssti staðinn þar sem hún hafði meitt sig, og varir hans
færðust upp á hendurnar á henni, upp á hálsinn, og henni fannst hún
stödd innan í hvirfilvindi af fjúkandi laufi. Hún andaði að sér ilminum
af honum, þessari myrku, hreinu lykt, sem var oins og af rótum — af rót-
um geranía og stórra trjáa.
Nú er nóg komið, bað hún hann, þótt henni liði ekki þannig að hún
vildi það; það var loks er hún hafði verið með honum í klukkustund að
hjarta hennar var fullnægt. Þá var hann orðinn mjög rólegur, höfuðið á
honum með þessu þykka hári hvíldi henni í hjartastað og hún sagði uss
við maurana sem læddust yfir sofandi augun á honum og þei, þei við
Júnó, sem sprangaði umhverfis þau og gargaði upp í loftið.
Meðan hún lá þarna kom Ottilie auga á hina gömlu óvini sína, býflug-
20
á .ffiúyráá - TÍMARIT DÝDENDA NR. 5 / 2000