Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 53

Leiðsögumaðurínn
fannst mér ég hafa verið fullfljótur á mér að segja henni frá mínu helga
starfi. Hún gæti sem best farið að spjalla við doktorinn og komið upp um
hve fljótur ég hafði verið á mér að stæra mig af því sem ekki var orðið.
En rétt í þann mund lauk hádegishléi verkamannanna, sem voru að
vinna við götuna framan við krána, og þeir tóku strax til óspilltra mál-
anna. Hávaðinn í loftpressunni þeirra var slíkur að samræður stúlkunn-
ar og frumskógardoktorsins voru útilokaðar. Heiðri mínum var bjargað.
Loftpressan setti doktorinn alveg úr jafnvægi. Hann gretti sig í fram-
an og við flúðum úr garðkránni niður á ferjubryggju, þar sem „Mávur-
inn“ okkar birtist von bráðar.
Doktorinn leit aftur til vegagerðarmannanna, sem strituðu í svækj-
unni, og hrópaði í eyrað á mér: „Svissarar... iðnir... áreiðanlegir... vinna
í hita... án verkstjóra." Ég kinkaði íbygginn kolli og forðaðist að segja
honum að þetta væru ítalir. Mér fannst ágætt að hann skyldi hafa svona
mikið álit á vinnusemi okkar; það hlaut að vera hagstætt fyrirætlunum
mínum.
Um borð í skipinu sagði hann mér ýmis dæmi um vinnufælni, leti og
óáreiðanleik negranna. Þeir ynnu aðeins ef það væri gersamlega óhjá-
kvæmilegt og því aðeins að eftirlitsmaður stæði yfir þeim. Annars legð-
ust þeir fyrir í forsælunni og spjölluðu. Og hann kvartaði undan því að
oft neyddist hann til að vanrækja störf sín á spítalanum til þess að hafa
eftirlit með byggingavinnunni við fljótið. Því það vantaði hvíta aðstoð-
armenn á stöðina.
Eftir nokkurt hik og málalengingar bar ég loks upp erindi mitt með
eins miklum sannfæringarkrafti og mér var unnt
Hann þagði í fyrstu en lét þó enga undrun í ljós. Síðan sagði hann al-
vöruþrunginni röddu: „Fórnfúsir sjálfboðaliðar eru velkomnir til Man-
ima’koto." Þó vildi hann ekki vekja mér falskar væntingar. Lífið í
Miðafríku væri slítandi. Það útheimti járnvilja og - siðferðisstyrk. Og
þeir starfsmenn einir, sem stöðugt hefðu háleitar hugsjónir sínar að leið-
arljósi, væru færir um að takast á við andstreymi hversdagsins í Afríku.
Því yfir hinum hvítu vofði slöðugt sú hætta að verða sljóir og sinnulaus-
ir, að „negrast" eins og kallað var meðal hinna hvítu í Afríku.
Ég hafði stöðugt kinkað kolli og benti honum síðan á að ástand „negr-
unar“ ætti ég nú að baki. Það væri líf mitt fram að þessu undir Silil-
veggnum. Nú vildi óg slá striki yfir það og rísa upp á ný með göfuga trú
á háleitar hugsjónir.
Doktorinn þagði og ég reyndi að gera mér grein fyrir svipbrigðum
hans, eftir því sem mögulegt var, þar sem hann bar stöðugt hattinn og
sólgleraugun, auk þess sem skeggið duldi sitt.
d JBeœÁlá - Syndaflóðið kemur eftir okkar dag
51