Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 23

Hús blómanna
urnar. Hljóðloga, í einfaldri röð eins og maurar, skriðu býflugurnar inn
og út um stúf af brotnu tré sem stóð ekki langt frá henni. Hún losaði sig
úr örmum Royals og sléttaði mjúkan stað á jörðinni fyrir höfuðið á hon-
um. Höndin á henni skalf þegar hún lagði hana í miðja slóð býflugn-
anna, en sú fyrsta sem bar að klöngraðist upp í lófann á henni, og þegar
hún sveigði fingurna utan um hana, gerði hún enga tilraun til að meiða
hana. Hún taldi upp að tíu, bara til að vera viss, en opnaði svo lófann,
og býflugan hóf sig á loft í gormlaga bogum og suðaði glaðlega.
Eigandinn gaf þeim Baby og Rosítu ráð: Látið hana eiga sig, lofið henni
að fara, nokkrar vikur munu líða og þá verður hún komin aftur. Eigand-
inn talaði af rósemi þess sem beðið hefur ósigur: til að halda í Ottilie
hafði hún boðið henni besta herbergið í húsinu, nýja gulltönn, Kodak-
myndavél og rafknúinn blævæng, en Ottilie hafði ekki hvikað, hún
hafði þegar tekið til við að raða eigum sínum niður í pappakassa. Baby
reyndi að hjálpa henni, en hún grét svo mikið að Ottilie varð að þagga
niður í henni: öll þessi tár, sem hún lót falla yfir eigur tilvonandi brúð-
ar, hlutu að vera illur fyrirboði. Og við Rosítu sagði hún: Rosíta, þú ætt-
ir að vera glöð mín vegna í stað þess að standa þarna og núa saman
höndunum.
Það var aðeins tveimur dögum eftir hanaatið að Royal hóf pappa-
kassa Ottilie upp á öxl sér og gekk af stað með henni í rökkrinu í átt til
fjalla. Þegar það fréttist að hún væri ekki lengur á Champs Élysées,
sneru margir gestanna viðskiptum sínum annað; aðrir, þótt þeir héldu
tryggð við sinn gamla stað, kvörtuðu yfir að andrúmsloftið væri þrung-
ið depurð: sum kvöld var varla neinn nærstaddur sem kaupa vildi
stúlkunum bjór. Smám saman tóku menn að skynja að sennilega kæmi
Ottilie ekki aftur; í lok sjötta mánaðarins sagði eigandinn: Hún hlýtur
að vera dauð.
Hús Royals var eins og hús úr blómum; á þakinu voru breiður af
bláregni, vínviðartjöld skýldu gluggunum og liljur blómstruðu við dyrn-
ar. Úr gluggunum mátti sjá langa vegu og það mátti sjá glitta í hafið, því
húsið stóð hátt uppi á hæð; hér var brennandi sólskin en í skugganum
var svalt. Inni í húsinu var alltaf dimmt og svalt og á veggjunum skrjáf-
uðu bleik og græn dagblöð sem á þá höfðu verið límd. Hér var aðeins eitt
herbergi; þar var ofn, bylgjóttur spegill uppi á marmaraborði og rúm úr
messing, sem var nógu stórt fyrir þrjá feita menn.
En Ottilie svaf ekki í þessu stóra rúmi. Henni var ekki einu sinxr leyft
að setjast á það, því það var eign ömmu Royals, gömlu Bonaparte. Hún
Syndaflóðið kemur eftir okkar dag
21