Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 65

Sögumaðurínn Naftalí og hesturínn hans
reyndi sig næstum. Hann settist í ekilssætið og tók í aktygin, en hestur-
inn hreyfði sig ekki.
Zelig rykkti fastar og hrópaði: „Wysta!“ sem er pólska og þýðir „af stað!“
En jafnvel þótt hesturinn tæki á öllu sínu afli, þá hreyfðist vagninn
ekki að heldur.
„Hvað er eiginlega á seyði hér?“ velti Zelig fyrir sér. „Getur verið að
pokinn sé svona þungur, að hesturinn geti ekki dregið hann?“ Þetta var
út í hött, því hesturinn hafði oft dregið fullan vagn af farþegum og far-
angurinn með.
„Hér er óhreint mjöl í pokahorninu," sagði Zelig í hálfum hljóðum.
Hann steig aftur ofan, leysti frá pokanum, og bragðaði aftur. Guð á himn-
um, pokinn var fullur af salti, ekki sykri!
Zclig stóð þarna sem þrumulostinn. Hvernig gat honum hafa skjátlast
svona? Hann bragðaði enn á ný, og það var salt.
„Jæja, þetta er eitt þessara kvölda," umlaði Zelig við sjálfan sig. Hann
ákvað að lyfta pokanum af vagninum, þar sem augljóst væri að illir and-
ar væru að leika sér að honum. En nú var pokinn orðinn svo þungur að
það var sem hann væri fullur af blýi. Hesturinn sneri höfðinu og starði,
einsog hann væri forvitinn um hvað væri á seyði.
Skyndilega heyrði Zelig hláturroku innan úr pokanum. Og skömmu
síðar morknaði pokinn sundur og út valt skepna með kálfsaugu, geitar-
horn og leðurblökuvængi. Skepnan sagði með mannsröddu: „Þú sleiktir
hvorki sykur né salt, heldur púkaskott!"
Og að svo mæltu hló púkinn tryllingslega og flaug burtu.
Oftsinnis sagði Zelig vagnekill þessa sögu Naftalí syni sínum, en
Naftalí þreyttist aldrei á að heyra hana. Hann sá þetta allt fyrir sér -
skóginn, nóttina, silfraðan mánann, forvitin augu hestsins, púkann.
Naftalí spurði allskonar spurninga: „Var púkinn með skegg? Hafði hann
lappir? Hvernig leit skottið á honum út? Hvert flaug hann?“
Zelig gat ekki svarað öllum þessum spurningum. Á sínum tíma hafði
hann verið of hræddur til að taka eftir smáatriðum. En síðustu spurning-
unni svaraði Zelig á þessa leið; „Hann flaug sennilega yfir til Dimmu-
landsins, þangað sem hvorki fer fólk né fénaður, þar sem himinninn er
koparlitur, jörðin járnlit, og illu öflin hafast við undir höttum steingerðra
sveppa og í göngum sem moldvörpur hafa yfirgefið."
II
Einsog önnur börn í bænum fór Naftalí snemma á fætur til að fara í Lög-
málsskólann. Hann lærði af enn meiri samviskusemi en hin börnin.
ó .jff/'syÁifý — SYNDAFLÓÐIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
63