Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 41

Kafarinn
sjálfar eru dularfullar og ævintýralegar; fylgirðu ferli einnar perlu þá
mun hann endast þér í hundrað sögur. Og perlur líkjast sögum skálda;
hið sjúklega snýst í hið unaðslega, þær eru gagnsæjar og mattar í senn,
leyndardómar djúpanna dregnir upp í dagsljósið til að gleðja ungar kon-
ur, sem finna í þeim enn dýpri leyndardóma sinna eigin hjartna.
Síðar á ævinni hef ég sagt konungum, og vakið mikla hrifningu, sög-
urnar sem mér voru fyrst sagðar af þessum glaðlyndu og einföldu
perluköfurum.
Nú var það svo að í sögum þeirra skaut upp kollinum ákveðið nafn
svo oft að ég varð forvitinn og bað þá að segja mér meira um manninn
sem bar það. Þá upplýstu þeir mig um það að maðurinn hefði orðið fræg-
ur meðal þeirra fyrir dirfsku sína og óvenjulega og óskiljanlega heppni.
I rauninni merkti nafnið sem þeir höfðu gefið honum, Elnazred, „sá sem
lukkan fylgir,“ eða „hinn glaði og hamingjusami" á þeirra mállýsku.
Hann kafaði dýpra og var lengur niðri en nokkur annar perlukafari, og
það brást ekki að hann kæmi upp með ostrur sem í voru fegurstu
porlurnar. Því var almennt trúað í þorpi perluveiðaranna að ofan í haf-
djúpunum ætti hann vinveitta veru — eftilvill fagra unga hafmeyju eða á
hinn bóginn einhvern drýsil hafsins - sem leiðbeindi honum. Meðan
hinir perlukafararnir voru hlunnfarnir af viðskiptaaðilum og voru ævin-
lega fátækir, hafði hamingjusami maðurinn safnað að sér dálitlum auð-
æfum, keypt hús með garði inn til landsins, komið með móður sína til
að búa þar, og fundið konur handa bræðrum sínum. En fyrir sjálfan sig
átti hann enn lítinn kofa við ströndina. Þrátt fyrir það orðspor sem af
honum fór, virtist sem hann hefði allt sitt á þurru, og í daglegu lífi var
hann friðsamur maður.
Ég er skáld, og eitthvað í þessum frásögnum rifjaði upp fyrir mér
löngu gleymdar sögur. Ég ákvað að leita uppi þennan velgengnismann
og fá hann til að segja af sjálfum sér. Fyrst leitaði óg hans án árangurs í
fallega húsinu hans með garðinum; svo var það eina nótt að ég gekk eft-
ir ströndinni að kofanum hans.
Fullt tungl á himni, langar gráar öldur brotnuðu ein af annarri, og allt
umhverfis mig virtist búa yfir leyndarmáli. Ég horfði í kringum mig og
fann að óg var í þann veginn að heyra, og semja, fagra sögu.
Maðurinn sem ég leitaði að var ekki í kofa sínum, heldur sat hann í
sandinum, starði á hafið og annað veifið henti hann steinvölum út í það.
Tunglið varpaði á hann birtu, og ég sá að þetta var laglegur, feitlaginn
maður, og af andliti hans stafaði vissuloga samræmi og friði.
Ég heilsaði honum með virðingu, sagði honum nafn mitt og útskýrði
að óg væri að fá mór gönguferð þessa björtu og hlýju nótt. Hann tók kurt-
Syndaflóðið kemur eftir okkar dag
39