Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 24

Truman Capote
var svartleitt, klunnalegt afstyrmi, hjólbeinótt eins og dvergur og jafn
sköllótt og kalkún. Gamla Bonaparte naut mikillar virðingar á margra
mílna svæði, vegna þess hve fjölkunnug hún var. Þeir voru margir sem
óttuðust að skugginn af henni félli á sig; meira að segja Royal hafði beyg
af henni og hann stamaði þegar hann sagði henni að hann væri kominn
heim með konu. Eftir að hafa bent Ottilie að koma til sín særði gamla
konan hana hér og þar með andstyggilegum, litlum ílísatöngum og
fræddi barnabarn sitt síðan á því að hún væri of mögur: Hún mun deyja
af fyrsta barninu.
Á hverri nóttu beið unga parið með að elskast þar til þau töldu að
gamla Bonaparte væri sofnuð. Stundum, meðan hún lá á tágabeddanum
þeirra sem var baðaður tunglsljósi, var Ottilie viss um að gamla Bona-
parte væri vakandi og fylgdist með þeim. Einu sinni sá hún gúmkennt
auga, sem bjarmi frá stjörnu speglaðist í, glóra í myrkrinu. Ekkert þýddi
fyrir hana að kvarta við Royal, því hann hló bara: Hvað gerir það til þótt
gamla konu, sem hefur séð svo margt um dagana, langi til að sjá svolít-
ið meira?
Vegna þess að Ottilie elskaði Royal lét hún ekki á gremju sinni bera
og reyndi að bæla niður andúð sína á gömlu Bonaparte. Lengi vel var
hún hamingjusöm; hún saknaði ekki vinkvenna sinna né lífsins í Port-
au-Prince; eigi að síður hélt hún minjagripunum um þessa daga í góðu
lagi: með því að nýta sér saumakörfu sem Baby hafði gefið henni í brúð-
argjöf gerði hún við silkikjólana sína og grænu silkisokkana sem hún
aldrei fór í nú orðið, þar sem hvergi var hægt að vera í þeim; aðeins karl-
menn komu saman á kaffihúsinu í þorpinu, þegar hanaat var. Þegar kon-
ur vildu hittast þá hittust þær við þvottalækinn. En Ottilie hafði of margt
fyrir stafni til að verða einmana. í dagrenningu safnaði hún blöðum af
gúmmítrjám til að kveikja upp og fór svo að elda; þarna voru kjúklingar
sem þurfti að fóðra, geit sem varð að mjólka og gamla Bonaparte sem
suðaði í henni að stjana við sig. Þrisvar eða fjórum sinnum á dag fyllti
hún fötu af drykkjarvatni og rogaðist með hana til Royals þar sem hann
stritaði á sykurreyrsakrinum mílu fyrir neðan húsið. Hún lét ekkert á sig
fá þótt hann væri hranalegur við hana í þessum heimsóknum; hún vissi
að hann var bara að gera sig breiðan í augum hinna karlmannanna sem
unnu á akrinum og brostu svo breitt við henni að minnti á klofna
vatnsmelónu. En á kvöldin, þegar hann var kominn heim til hennar, tog-
aði hún í eyrun á honum, setti stút á munninn og sagði að hann færi með
sig eins og hund, þar til hann í myrkrinu í garðinum, þar sem eldflug-
urnar leiftruðu, tók hana í fangið og hvíslaði að henni einhverju sem
fékk hana til að brosa.
22
á .93a;y/.iá — TÍMARIT ÞÝDENDA NR. 5 / 2000