Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 75

Bharati Mukherjee
Fööurást
Eng stendur rétt innan við svefnherbergisdyrnar og fitlar við hurðar-
húninn sem Sharon gljáfægði þegar ólundin var í henni í gær.
„Ég er svöng,“ segir hún.
Það þarf ekki að segja mér hvenær litlar stelpur eru lasnar. Ég ól tví-
burana upp án mikillar aðstoðar fyrir tíu árum. Eng er með háan hita.
Það eru harðir brúnleitir blettir framan á náttkjólnum hennar. Súr lykt
fyllir svefnherborgið.
„í guðanna bænum láttu okkur í friði," tuldrar Sharon undir værðar-
voðinni. Hún snýr sér á hina hliðina. Við keyptum voðina á garðsölu í
Rock Springs fyrir tveimur árum, sunnudaginn sem hún flutti inn. „Tal-
aðu við hana.“
Sharon leggur sig fram í þessu hálfgerða hjónabandi okkar. Það má
hún eiga. Ég strýk á henni axlirnar og segi: „Svona nú, svona nú,“ þótt
ég þoli ekki þegar hún kemur fram við Eng eins og hún sé daufdumb.
„Þú manst að stúlkan mín talar ensku?"
Eng getur blótað hvaða freknupjakk sem er í kútinn. Hlýtur að hafa
lært það á vígvellinum. Kannski af mömmu sinni, sem var með dýpri
hunangsslikju á hörundi sínu en allar aðrar gengilbeinur í Saigon og
hafði smæstu fæturna. Ég var sendisveinn hjá Sameinuðu njósnasveit-
inni. Ég tók dexedrine allt stríðið. Víetnamstríðið var ekki háð og ég
hafði unnið mig frá því með hjónabandi og barneignum og mennta-
skólakennslu. Tíu árum seinna fór allt í baklás í hjónabandinu, vinn-
unni, kvennamálunum, heila gangverkinu. Allt þar til Eng skaut upp
kollinum í lífi mínu trúði ég því satt að segja að stríðið hefði ekki ver-
ið háð.
„Komdu hingað, hjartagull," bið ég dóttur mína. Ég þoka mér nær
Sharon svo það verði pláss fyrir Eng undir voðinni.
„Ég er svöng," kvartar hún úr dyragættinni. Hún hreyfir sig ekki. Nátt-
kjóllinn og hárið finna einhverja andúð í loftinu. Hún sýnir engan áhuga
á að kúra. Hún hlýtur að vera veik. Hlýtur að hafa ælt í alla nótt. Shar-
^ d .99rsy/,iá - SYNDAFLÓÐIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
73