Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 59

Sverðdansinn
að panta; kastað var tölu á höfuðin og hverju þeirra voru svo skenkt 100
grömm af koníaki fyrir vinnu, 150 eftir vinnu. Það var í þá daga þegar
100 grömm af koníaki kostuðu eina rúblu.
Það var almælt að í Leningrad sæti fílharmónísk tónlist í öndvegi öf-
ugt við Moskvu, sem fyrst og fremst var borg leiklistarinnar. Við fílharm-
óníuna var þungamiðju samkvæmislífsins að finna, og það sem þar bar
á góma var brátt á hvers manns vörum í Névskij og síðan hvar í borginni
sem menningarlega sinnað fólk var saman komið.
Hetja Sósíalískrar Vinnu og handhafi ótal verðlauna og viðurkenninga,
Aram Iljítsj Khatsjatúrían, vildarvinur Mravínskijs, Rozdéstvenskijs og
annars stórmennis var vitaskuld fastagestur þarna á horni Brodskijgötu
og Névskijs, við barborðið til hægri við lyftuna, enda ástmögur hinnar
tónelsku Leningradborgar. Þessi heimsfrægi aufúsugestur var höfðingi í
lund og hagvanur hrókur alls fagnaðar á kákasíska vísu allar götur frá frá
Moskvu og Leningrad til átthaganna í Armeníu, að ekki sé minnst á
Frakkland og Spán þar sem hann var reyndar lengstum að finna.
Einu sinni sem oftar fór hann mikla sigurgöngu um Spán enda eru
Spánverjar tónlistarunnendur miklir og kunna sér í lagi að meta skap-
heita músík og eldlega. Þá var það eitt sinn að gestgjafar hans spurðu
hvort það væri eitthvað sérstakt hér á Spáni sem honum væri akkur í.
Með rómönskum fagurgala og viðamiklu orðskrúði kváðust þeir boðnir
og búnir til að gera hinum mikla tónsmið allt til hæfis og ánægju sem í
þeirra valdi stæði, leggja hvað sem hugur hans girntist að fótum hans.
Khatsjatúrían var dagfarsprúður og hógvær maður sem bar frægð sína
og frama með kyrrlátri ró. Það var svo mikið með hann látið að hann
hefði getað beðið um fuglamjólk og fengið. En mjólkurbeli var hann eng-
inn, uppáhaldsdrykkur hans var Araratkoníak. Þess vegna fórnaði hann
höndum, þakkaði gestgjöfum ástsamlega, og eftir nokkra umhugsun end-
urgalt hann atlæti gestgjafanna við sína óviðjafnanlegu snilld með þeim
orðum að nú háttaði svo til að gistiland hans Spánn hefði alið einhvern
merkasta snilling tuttugustu aldar, Salvador Dali, það goðumlíka djásn
og prýði málaralistar í heimi hér. Hann vildi í engu misnota hina
marglofuðu spænsku gestrisni; það væri þá helst ef hann mætti verða
þess heiðurs aðnjótandi að eiga fund með meistara Salvador Dali til að
votta honum persónulega sína djúpu virðingu og biðja náðarsamlegast
um eiginhandaráritun á safn eftirprentana af verkum meistarans.
Nú skiptu húsráðendur lítilsháttar litum og tvístigu nokkuð. Dali,
hann væri sko þokktur fyrir ótrúlegustu sórvisku... þessari bæn væri eig-
inlega erfitt að verða við... ekki síst þegar þess væri gætt að Dali byggi í
Ameríku og væri sjaldséður fugl á Spáni...
á JÍBay/iiá — SYNDAFLÓÐID KEMUR EFTIR OKKAR DAG
57