Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 32
Wolfgang Borchert
Eldhúsklukkan
Þau tóku eftir honum löngu áður en hann var kominn til þeirra, því það
var óhjákvæmilegt að veita honum athygli. Hann var afar ellilegur í
framan, en af gönglaginu var augljóst að hann var aðeins urn tvítugt.
Hann settist hjá þeim á bekkinn með gamla andlitið sitt. Og svo sýndi
hann þeim það sem hann hélt á.
Þetta var eldhúsklukkan okkar, sagði hann og leit á þau hvert af öðru,
þar sem þau sátu þarna á bekknum í sólskininu. Já, mér tókst að finna
hana. Hún varð eftir.
Hann hélt á kringlóttri hvítri eldhúsklukku fyrir framan sig og drap
fingrum á blámálaða tölustafina.
Hún er í rauninni einskis virði, sagði hann afsakandi, það veit ég vel.
Og hún er heldur ekki sérstaklega falleg. Hún er eins og hvítlakkaður
diskur. En bláu tölustafirnir eru býsna snotrir, finnst mér. Vísarnir eru
auðvitað bara úr pjátri. Og nú eru þeir líka hættir að ganga. Nei. Hún er
ónýt að innan, það er ljóst. En hún lítur alveg eins út og áður. Líka þótt
hún sé hætt að ganga.
Hann dró fingur létt eftir röndinni á klukkudiskinum, allan hringinn.
Og hann sagði lágt: Og hún varð eftir.
Þau sem sátu í sólskininu á bekknum litu ekki á hann. Einn horfði
niður á skóna sína, og konan leit inn í barnavagninn sinn. Svo sagði ein-
hver:
Þú hefur þá tapað öllu?
Já, já, sagði hann glaðlega, hugsaðu þér, öllu saman! Aðeins þessi
hérna, hún varð eftir. Og hann lyfti aftur klukkunni, eins og hinir vissu
ekkert um hana.
En hún gengur ekki, sagði konan.
Nei, nei, það gerir hún ekki. Hún er ónýt, það veit ég vel. En að öðru
leyti er hún eins og hún hefur alltaf verið, hvít og blá. Og aftur sýndi
hann þeim klukkuna sína. Og það sem er skemmtilegast, hólt hann ákaf-
ur áfram, það er ég ekki ennþá búinn að segja ykkur. Það skemmtilegasta
30
á .ffiayiÁiá - Tímarit þýdenda nr. 5 / 2000