Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 60

Mikhail Iosifovitsj Weller
En svo féll allt í geigvænlega ljúfa löð með undraverðum hraða.
Hringt var vestur um haf í Dali sem tók málaleitan Khatsjatúríans um að
finna hann af stakri ljúfmennsku, kvaðst vera aðdáandi þessa mikla tón-
skálds og teldi sér það hina mestu upphefð að mega bjóða honum til síns
látlausa spænska bústaðar, ekkert mál. í tilefni af slíkum happadrætti
tjáði hann sig nú fúsan til að láta allt annað sitja á hakanum enda væri
hann, gömul listamannsdruslan, ekki við neitt bundinn og engum til
gagns; hann skyldi bara halda rakleiðis út á flugvöll og upp í næstu vél.
- Á morgun kannski? Um tvöleytið, ha? Það yrði honum, marklausum
klessuspreðara, ómæld gleði til æviloka ef það hugnaðist hinu gáfum
prýdda tónskáldi Khatsjatúrían og ef hann, Dali, mætti gera þessum sól-
kóngi tónlistarinnar eitthvað til þóknunar.
Nötrandi af hjartslætti skilaði umboðsmaður Khatsjatúríans þessu
heimboði til tónskáldsins og lét í það skína með spánskri háttvísi að nú
hefði frami Khatsjatúríans tekið stökkið til stjarnanna úr því að sjálfur
Dali gerði sér svona títt um hann; Dali ætti það nefnilega til að biðja
merkustu þjóðhöfðingja að snauta á ónefndan stað ef sá var á honum
gállinn til að auglýsa sig með einu hneykslinu enn.
Daginn eftir aka Khatsjatúrían, umboðsmaður hans, ritari og túlkur í
límúsínu af ráðherragráðu upp að hvítri höll Dalis, sem var byggð í
márískum stíl með turnum, spírum, stöllóttri brjóstvörn og blaktandi
veifum. Dyravörður og lífvörður, báðir í skínandi einkennisbúningum,
hrinda hliðinu upp á gátt og tilkynna að húsráðandi bíði og æski þess að
fundur þeirra verði sem óformlegastur, heimilislega notalegur ef svo
mætti segja. Þess vegna þurfi ekki túlk því að monsinjor Dali eigi rúss-
neska konu, og bíls sé heldur ekki lengur þörf því að monsinjor Dali ætli
að láta sinn eigin bíl aka gestinum heim. Hver ykkar er sinjór Khatsjat-
úrían? Gjörið svo vel og gangið inn, sinjor. Nei, nei, fleirum var ekki ætl-
aður aðgangur.
Hinir yppa öxlum og láta sér hvergi bregða, þarna er Dali lifandi kom-
inn. Þeir kveðja Khatsjatúrían með handabandi og óska honum góðrar
skemmtunar, biðja að heilsa húsráðanda og halda leiðar sinnar.
En Khatsjatúrían er leiddur til hallar eftir marmarastíg. Úti á tröppun-
um stendur mannvera sem gæti verið siðameistari konungs og hneigir
sig djúpt, og nú fer tónsmiðurinn að efast um að hann sé viðeigandi bú-
inn, hann hefði ef til vill heldur átt að velja smóking... en hann hafði
engin skilaboð fengið þess efnis. Nú var hábjartur dagur og fundurinn
átti að vera óformlegur... nú og svo var hann sjálfur engin ómerkingur
heldur, svo hvað?
Siðameistari býður honum inn í glæsilegan speglasal skreyttan hvítu
58
á — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000