Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 76

Bharati Mukherjee
on hendir af sér voðinni. „Farðu þá og steldu úr ísskápnum eins og eðli-
legur krakki,“ hreytir hún út úr sér.
Einu sinni var Sharon glaðlynd og greiðvikin kona. Það er ekki eins
og Eng hafi verið þröngvað fyrirvaralaust upp á okkur. Hún vissi að ég
var að reyna að hafa uppi á krakkanum mínum. Það var Sharon sem tal-
aði um að sættast við fortíðina. Ég veit ekki hvað varð af þeirri Sharon.
„Barnið gæti þess vegna hafa dáið úr malaríu, Jason,“ hafði hún sagt.
„Reyndu að fá botn í málið og leysa það.“ Hún sagðist treysta sér í stjúp-
móðurhlutverkið — betra að byrja frá grunni með einhverjum munaðar-
leysingja af strætum Saigon en með tvíburunum mínum frá Rochester.
Tvíburarnir mínir eru að vaxa úr grasi á einhverju lífrænu lesbíusam-
býli. Móðir þeirra vinnur fyrir sér sem geitahirðir. „Komdu upp í til okk-
ar, elskan. Leyfðu pabba að finna ennið. Ertu með háan hita?“
„Hún er ekki svöng, ég held hún sé veik,“ segi ég við Sharon, en hún
er þegar farin að setja á sig svefngrímuna aftur. „Ég held hún sé bara að
láta okkur vita að sér líði illa.“
Ég býð Eng faðminn svo hún geti hlaupið til mín. Ég mundi sjúga
veiruna úr henni ef ég gæti. Það voru Víetkongmömmumar vanar að
gera í frumskóginum. Við laumuðumst stundum á nóttunni - nokkrir
kappsfullir fantar í einhverjum leiðangri - alveg upp að þeim og þá voru
þær að bauka við þessar galdralækningar sínar. Þær voru að troða mynt-
um og verndargripum í sprengjusárin.
„Ég er svöng, pabbi.“ Þetta hljómar eins og kvein. Gott og vel, hún
hleypur ekki í fangið á mér, en er að minnsta kosti komin að rúmgaflin-
um. „Pabbi, komum niður í eldhús. Bara við tvö.“
Ég er að því kominn að leiða þessa athugasemd hjá mér, þótt ég finni
undarlega skjálfta og kippi fara um Sharon þegar barnið mitt bætir við af
einskærri illkvittni: „Ekki hún, pabbi. Við viljum ekki hafa hana hjá okk-
ur í eldhúsinu."
„En henni þykir vænt um þig,“ mótmæli óg. Væntumþykja - ekki fyr-
irlitning - veldur því að Eng fer svona í manngreinarálit, ef ég gæti bara
komið Sharon í skilning um það. Hún er nú einu sinni veikt og hrætt út-
lent barn. „Þykir þér ekki vænt um hana, Sharon? Sharon hefur áhyggj-
ur af þér.“
En Sharon snýr sér á magann. „Veistu hvað er að þér, Jase? Þú sérð
ekki að það er verið að ráðskast með þig. Þú sérð ekki í gegnum þetta
kjaftæði um hrætt-útlent-barn.“
Eng færir sig nær. Hún kemur að rúmstokknum, en snertir ekki hönd-
ina sem ég rétti fram. Hún er baráttujaxl.
„Ég er sjóðheit, pabbi. Beinunum mínum er illt.“
74
á , — TÍMARIT ÞÝDENDA NR. 5 / 2000