Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 51

Leiðsögumaðurinn
Mér varð hugsað til Námustjórans, sem gat sofið og jafnframt talað við
okkur, án þess að vakna.
Það óhugnanlega við þetta væri, sagði trúboðslæknirinn, að þessi
hræðilegi sjúkdómur byrjaði oftast afar meinleysislega, og mjög erfitt
væri að finna veiruna. Stundum sæti hann hálfan daginn við smásjána,
meðan svörtu sjúklingarnir biðu í hópum fyrir utan frumskógarspítal-
ann, uns honum tækist að finna í einum blóðdropa eitt einasta „Trypa-
nosom“ — hann skrifaði fyrir mig orðið aftan á sígarettupakkann minn,
sem ég safna í stubbunum, sem óg finn á götunni — annars væri ég löngu
búinn að gleyma því. Sem sagt, sjúkdómurinn byrjaði afar meinleysis-
lega, stundum bara sem höfuðverkur eða gigtarseiðingur (mér varð hugs-
að til Gullgrafarans), stundum sem bræðisköst (áhyggjufullur hugsaði ég
til sjálfs mín), stundum bara sem depurð og óvenjuleg svefnþörf (allir
þrír undir .Háspennu-Lífshættu’). Nú var mér orðið svo órótt út af þess-
ari bannsettu svefnsýki, að ég spurði doktorinn vafningalaust, hvort hún
gæti líka verið til hér um slóðir. Hann hló íbygginn og sagði að svo væri
víst ekki, því hér væri ekki að finna tsetsefluguna, „Glossina palpalis".
Þetta heiti skrifaði hann líka á sígarettupakkann.
En nú birtist viðkomustaðurinn Zollikon, og við urðum að fara í land.
Þegar við gengum upp ferjubryggjuna sagði doktorinn skyndilega:
„Minn kæri, þú ferð í skuggsæla garðkrá að bíða eftir mér, þar til ég er
búinn með heimsókn.“
Nú varð ég vonsvikinn og rumdi: „Nei, nei. Ég held á töskunni upp
brekkuna, og ég verð fljótari að finna heimilisfangið, af því að ég er
heimamaður."
En doktorinn vildi alls ekki hlusta á þetta. Svona skyldi þetta vera.
Hann mátti alls ekki skýra neinum frá heimilisfangi velgjörðarmann-
anna, allra síst heimamönnum, því þeir gætu hugsanlega misnotað það.
Þetta væri trúnaðarmál og hann bæri ábyrgðina.
Ég varð svolítið sár yfir því að hann skyldi tala um misnotkun af
minni hólfu og leit spyrjandi á hann. Þá klappaði hann mér góðlega á
herðarnar. „Þú ert mesta gæðablóð og skilur ekki þetta. Farðu bara í
skuggann. Ég sæki þig á eftir.“
Ég var enn að velta því fyrir mér, hvers vegna hann vildi skyndilega
ekki hafa mig lengur sem leiðsögumann, þegar loks rann upp fyrir mér
ljós og óg hópaði upp: „Almáttugur! Áttu við góðgerðasvindlarann?
Hann er einmitt einhvers staðar hér um slóðir."
En nú var það hann, sem varð spyrjandi á svipinn. Því hann skildi
ekki þetta orð, enda útlendingur. Og ég skammaðist mín fyrir að hafa
nefnt þetta. Það var alls ekki viðeigandi í viðurvist þessa manns.
á .ffiœpáiá — SyNDAFLÓÐIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
49