Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 90

Maureen Arnason
„Nei, ég er ekki reið,“ sagði ég. „Mig langar bara að komast á ballið
áður en því lýkur, samþykkt?"
„Allt í lagi! Sammála." Sara dró bjór undan sætinu. Hún tók nokkra
væna slurka og rétti mér svo flöskuna. „Taktu ekki svona litla sopa.
Skelltu þessu í þig annars verðurðu aldrei full.“
Ég teygaði meirihlutann af bjórnum.
„Hvað um þig? Vilt þú ekki meira?"
Sara var þegar komin með höndina undir sætið að ná í annan. Ég lauk
við bjórinn, opnaði gluggann og fleygði tómri dósinni út í skurð eins
langt og ég gat.
„Flott hjá þér,“ sagði Sara. „Þú leist ekki einu sinni við til að gá hvort
það væri bíll fyrir aftan. Löggan hefði getað verið á eftir okkur. Athug-
aðu það næst.“ Hún leit á mig með vanþóknun og rétti mér annan bjór.
„Skelltu í þig helmingnum og réttu mér hann svo aftur.“
Ég gerði eins og fyrir mig var lagt, hallaði mér svo aftur í sætinu og
ropaði áður en ég rétti Söru flöskuna aftur.
„Svín ertu,“ sagði Sara með hláturrokum og bíllinn skransaði í möl-
inni. „Úps!“
„Guð, Sara, passaðu þig. Ég hefði ekkert á móti því að komast lifandi
á ballið. Áttu meiri bjór?“
„Já, en ég ætla að geyma mór hann.“
„Þangað til hvenær? I brúðkaupinu?"
„Svo má segja. Við getum kallað það brúðkaupsferð. Rósa sagði mér
að Jón Sigmundsson væri kominn að norðan og yrði á ballinu. Pabbi er
með rúm í bílnum sem á að afhenda á morgun. Ég geri ráð fyrir að við
Jón verðum þyrst á eftir."
„Hvað er svona stórkostlegt við Jón?“ spurði ég. Heilinn í honum er á
stærð við baun.“
„Það getur verið að heilinn í honum sé lítill, en ekkert annað á hon-
um er lítið — þú veist hvað ég meina,“sagði Sara og flissaði.
Við drukkum hvor sinn bjórinn í viðbót áður en við komumst á ball-
ið. Við ákváðum að geyma vínið þangað til síðar. Það átti að vera partí á
ströndinni eftir dansleikinn. Loks þegar við komum að skemmtigarðin-
um heyrðum við háværa tónlistina út um glugga skálans. Hópur fólks
stóð í birtunni fyrir framan dyrnar. Þegar við komum eftir gangstígnum
heyrðist kallað: „Hæ, Sara! Hæ, Frosna Fríða!“
Það var Lornie Demchuk. Lornie var feitlaginn og allt sumarið var
hann hvítur á hörund eins og kviður á fiski. Hann var með þykk,
kringlótt gleraugu og mamma hans sótti hann í skólann á hverjum degi.
Honum fórst að uppnefna annað fólk.
88
á .ffiœpÁiá - TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000