Jón á Bægisá - 01.11.2000, Qupperneq 80
Bharati Mukherjee
Kápan hennar er snyrtilega samanbrotin undir höfðinu á henni, eins og
púði. Núna virðist hún elskuleg, auðsveip. Ég held hún hafi ekki alveg
þekkt mig, þó að hún þræti eflaust fyrir það seinna. Tal hennar um að
Kearns væri farinn á veiðar hlýtur að hafa verið uppspuni. Jafnvel það
að þurfa að fara út í búð eftir verkjatöflum. Hún ætlaði sér allan tímann
að fara hingað.
„Hvað er að?“
„Mér kemur það ekki við, Jason, en þið Sharon ættuð kannski að
reyna að tala ærlega saman.“ Svo bondir hann mér að leggja Eng á skoð-
unarbekkinn. „Við lítum ekki svo illa út,“ segir hann við dóttur mína.
Síðan afsakar hann sig og fer inn í glerbúr.
Sharon sest upp á sófanum. „Það gekk allt vel þangað til hún kom.
Sendu hana til baka, Jase. Ef þú elskar mig, sendu hana þá til baka.“ Hún
er svo hokin að oddmjó brjóstin innan undir peysunni nema næstum við
flauelsbuxurnar. Hún er bjargarlaus að sjá, brjóstumkennanleg. Þetta hef
ég gert henni. Ég finn til sektar, ekki væntumþykju.
Mig langar til að hugga Sharon, en dóttir mín, á svipinn eins og sorg-
bitinn Pigmyvillimaður, vill ekki sleppa mér. „Hún er vond, pabbi.
Sendu hana til baka.“
Kearns læknir kemur út úr glerbúrinu og lætur glas af pillum eða
hylkjum vega salt í flötum lófanum. Hann er með hnefaleikahendur,
sterkar og breiðar. „Þetta er undraefni," hlær hann. „En fyrst rekum við
út úr okkur tunguna og segjum aaa. Svona nú, opna vel munninn."
Eng opnar munninn mjög vel, sökkvir síðan tönnunum í hönd Kearns
læknis. Hún sest snöggt upp og rífur einnota pappírslakið með tánum.
Tærnar á henni dansa hamstola á bekknum, pínulitlar og skringilegar.
„Ekki láta hann snerta mig, amma!“
„Hann ætlar að láta þér batna alveg, elskan." Ég get ekki þrýst þessu
framandlega barni mínu niður á bekkinn, get ekki huggað það. Tví-
burarnir fengu sjúkdóma með auðveldum nöfnum, sjúkdóma sem við
vissum hvernig átti að bregðast við. Ég bar aftur á móti ekki sömu tilfinn-
ingar til þeirra og hennar.
„Ekki láta hann snerta mig, amma!“ Eng er farin að öskra. Hún hopp-
ar öskrandi á borðinu. „Dreptu hann, amma! Bjargaðu mér héðan,
amma!“
„Það er ekkert að óttast, elskan.“
En hún horfir í gegnum okkur sveitalækninn eins og við séum ekki
þarna, eins og við séum ekki að toga í hana og reyna að fá hana til að
leggjast út af.
„Vertu nú góð stúlka og leggstu niður," skipar Kearns læknir.
78
á .9Saryáá - TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000