Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 93
Dansararnir
Ég var búin að gleyma Ellert. Ég skildi hann eftir í sandkassanum. Skyldi
hann vera þar enn?“
Þegar við komum að turni Morgans lögðum við í bílaröðinni sem ætl-
aði í partíið. Rósa gekk fram og aftur meðfram röðinni og sagði til vegar.
Mín venjulega heppni olli því að við lentum á eftir kagganum hans Gísla
Jóhannssonar sem var hálft tonn. Jónas sat í framsætinu ásamt Gísla, en
Baldur hafði klifrað upp á pallinn og sat á heybagga. Lestin lagði af stað
eftir malarveginum í átt að þjóðveginum. Baldur var blindfullur og söng
fullum rómi. Einmitt þegar við beygðum inn á þjóðveginn stóð Baldur
upp og gekk aftur eftir vörubílspallinum. Hann hélt áfram að syngja,
opnaði buxnaklaufina og sprændi fram af.
„Hvern fjandann er hann að gera?“ kallaði Sara. Hún ætlaði að fara að
stinga höfðinu út um gluggann og æpa á hann, en henni snerist hugur.
„Þú ættir að setja þurrkurnar í gang,“ sagði ég. „Hann er búinn að
drekka mikið af bjór.“
Þegar við komum út á ströndina fóru allir út og burðuðust með teppi
og bjór á milli víðitrjánna, niður brattan flóðgarðinn út í sandinn. Það
var kominn nætursvali og við kembdum ströndina í leit að rekaviði. Við
vorum ekki lengi að safna í stóran varðeld. Reyndar fengum við nógan
við til að hafa eld alla nóttina ef við vildum. Við breiddum úr teppun-
um og um stund naut ég þess að sitja við eldinn. Golan af vatninu var
svöl og gott að finna hitann frá logunum. í nokkurrra mílna fjarlægð á
hægri hönd sveigði ströndin í odda. Ég sá daufan bjarma af ljósunum í
bænum. Yst á bryggjunni sem gekk út í vatnið frá oddanum logaði
kuldalegt, grænt ljós. Himinninn var þungbúinn og máninn óð í skýjum.
Ég opnaði vínflöskuna mína og við Sara og Jón létum hana ganga og
hlustuðum á tónlistina frá útvarpsviðtækjunum. Baldur reyndi að telja
Rósu á að koma með sér að leita að meira rekaviði. Golan þyrlaði upp
gneistaflugi og eldurinn sýndist ákafari og ákafari. Hitinn frá logunum
virtist jafnmikill þótt ég færði mig fjær. Loks stóð óg upp og gekk niður
að vatninu. Allt hringsnerist í höfðinu á mér af víninu. Ég fór úr skón-
um og lét fæturna grafast í kaldan blautan sandinn. Ég var að fara úr föt-
unum og leggja þau í hrúgu í sandinn þegar Sara kom eftir ströndinni að
leita að mér.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hún. „Er allt í lagi með þig?“
Ég óð út í vatnið og leit um öxl þangað sem Sara stóð. Ég var aðeins
nokkur fet í burtu, en sá hana varla. „Komdu út í!“ kallaði ég. Vatnið er
meiri háttar.“
„Andartak. Bíddu þarna!" kallaði hún á móti. Sara hljóp til baka að
varðeldinum.
d .ffictyáiá, - SYNDAFLÓÐID KEMUR EFTIR OKKAR DAG
91