Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 52

Georg Trottmann
Meðan ég beið í garðkránni fór ég að fá bakþanka. Mér varð ljóst að mér
hafði gersamlega láðst að vekja athygli frumskógardoktorsins á gjaldskrá
leiðsögumanna. Ef til vill hélt hann að ég væri einn úr hópi mannvin-
anna. Hefði hann annars sent mig á krá, svo að segja „í vinnutímanum"
án þess að láta mig fá eittvað upp í risnukostnað? Og ég minntist þess að
guðhrætt fólk var oft talið í nískari kantinum. Ég ákvað að um leið og
hann kæmi aftur myndi ég gera honum ljóst viðskiptasamband okkar og
segja honum umbúðalaust að honum bæri að greiða mér, annars myndi
ég leita mér að öðrum ferðamanni, hvað svo sem öllum mannkærleika
liði.
En eftir fjórða eða fimmta bjórinn fékk ég hugljómun.
„Hvernig væri það,“ hugsaði ég eða tautaði jafnvel hálfupphátt,
„hvernig væri það ef ég gerði doktornum tilboð um að hann tæki mig
með sér til Miðafríku sem aðstoðarmann við trúboðsstöðina? Þá myndi
líf mitt öðlast göfugan tilgang og ég þyrfti ekki að snúa aftur til svefn-
sýkisjúklinganna undir Sihl-veggnum. Og þótt ég yrði fyrir sólstungu og
sofnaði að eilífu þá væri ekki svo mikill skaði skeður."
Næsta hálftímann var þessi ákvörðun að þróast innra með mér, og loks
var ég búinn að lifa mig svo inn í tilhugsunina, að mér fannst ég ekki
lengur vera bjórdrykkjumaður í garðkrá hér heima, heldur aðstoðarmað-
ur helgra manna í skugga pálmatrjáa á trúboðsstöðinni Manima’koto.
Og þegar gengilbeinan unga færði mér næsta bjór gat ég ekki stillt mig
um að skýra henni frá því hvaða merkismanni hún væri að þjóna, nefni-
lega hinum næstum heilaga svissneska aðstoðarmanni sænska
frumskógarlæknisins dr. med. Frederiks Björns Söderblom, sem nú
myndi brátt koma og sækja mig. Stúlkunni fannst greinilega mikið til
þessa koma, því hún staldraði við til að ræða málið nánar. Og þegar ég
var búinn að segja henni frá hinu stórhættulega miðbaugssólskini, sól-
stungunni, óráðinu, svefnsýkinni Trypanosom og tsetseflugunni, Gloss-
ina palpalis, og var að komast í þrot, birtist frumskógardoktorinn aftur.
Hann veifaði, settist hjá mér við borðið og þerraði svitann af enninu, án
þess þó að taka ofan svarta hattinn.
Ég spurði: „Hvernig gekk, herra doktor?"
Hann brosti ánægjulega og sagði: „Ojú... vissulega vel. Svissarar eru
góðir og gjafmildir. Þeir þokkja þarfir spítalans míns. Sumir seildust
djúpt í vasann."
Síðan sagði hann að við yrðum að snúa strax aftur inn í borgina. Fyrst
ætlaði hann þó að fá sér bjór, þó aðeins einn, og hann lítinn.
Þegar gengilbeinan kom með bjórinn varð mér hálfórótt, af því nú
50
á — TÍMARIT I>ÝÐENDA NR. 5 / 2000