Jón á Bægisá - 01.11.2000, Blaðsíða 79

Föðurást
heim þegar henni hentar. Við sættumst. Allt verður aftur eins og það á
að vera.
„Jason?“
Ég þekki rödd Kearns læknis. Hann sá alltaf um að bólusetja tví-
burana.
„Sharon er hérna hjá mér. Hana vantar far heim. Geturðu sótt hana?“
„Hvað segirðu! Hvað kom fyrir?"
„Ekkert til að gera veður út af. Ekkert líkamlegt. Hún kom í viðtal."
„Gefðu mér hálftíma. Ég þarf að vefja einhverju hlýju utan um Eng svo
ég geti dregið hana út í þetta leiðinlega veður."
„Hafðu þína hentisemi. Ég get þá litið á Eng líka.“
„Hvað er að Sharon?"
„Vissar kringumstæður hafa komið henni í uppnám. Ég gaf henni ró-
andi. Sé þig eftir hálftíma."
Ég tek Eng upp úr ofskreyttu stólparúminu, halla sóttheitum líkama
hennar að mér meðan ég vef teppi utan um hana. Hún er óttalega smá,
en virðist stíf og þung, eins og múmía að ganga í svefni. Augun í henni
eru þurr og björt, annarleg.
Það er sólbjartur vetrardagur og barrtrén í garðinum glansa í frostinu.
Ég þrýsti Eng að mér og fikra mig niður tröppurnar. Sökum þess að renn-
an lekur eru tröppurnar eins og svampur. Runnarnir og kjarrið sem fyrri
konan mín gróðursetti teppa fremri hluta stéttarinnar. Ég hef lagt tuttugu
ár í þetta hús. Tröppurnar, stéttin, húsið, allt hefur þetta rétt á að grotna
niður.
Ég er þrjátíu og átta ára. Ég hef þegar brugðist mörgum.
Það er ískalt inni í sendibílnum. Janúarhélan er í flekkjum á framrúð-
unni. Ég legg dúðað barnið í aftursætið og bíð þess að vélin hitni. Það er
notalegt að hlusta á útvarpið og finna bílinn volgna. Ég vil ekki að hél-
an á framrúðunni þiðni. Við Eng erum öruggust í sendibílnum.
í baksýnisspeglinum fara þurrar varirnar á Eng að bærast. „Pabbi, get
ég fengið 25 sent.“
„Þú átt að segja má ég, stelpa," gantast ég.
Það er alls kyns drasl í vösum loðskinnsúlpunnar. Hjartarhögl, smá-
peningar í sjálfsalana, varasalvi.
„Hvað ætlarðu að gera við þau, hjartagull?"
Eng er snör í snúningum. Eins og götupattarnir í Saigon sem stungu
sér á eftir sígarettum og tyggjói. Hún hefur losað vafninginn utan af sér.
Ég horfi á hana troða peningnum inn í ullarvcttlinginn. Hún brosir
breitt. „Takk, hermaður.“
Sharon liggur óeðlilega slyttislega á vínylsófanum hjá Kearns lækni.
d .fficry/'iá - SYNDAFLÓDIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
77