Jón á Bægisá - 01.11.2000, Side 39

Kafarinn
hafa hendur mínar fengið sjálfstætt líf. Það hefur runnið upp fyrir mér
að þegar Guð gaf mönnunum hendurnar sýndi hann þeim eins mikla ást
og góðsemi og ef hann hefði gefið þeim vængi.“ Og hann rétti fram hend-
ur sínar og horfði á þær.
„Guðlastaðu ekki,“ sagði hún og andvarpaði lítið eitt. „Það er ekki
ég heldur þú sem ert engill, og vissulega eru hendur þínar dásamlegar
og bera í sér líf og styrk. Leyfðu mér að finna það einu sinni enn og
sýndu mér svo á morgun þá miklu hluti sem þú hefur smíðað með
þeim.“
Til að geðjast henni fór hann með hana daginn eftir, hjúpaða slæðum,
til vinnustofu sinnar. Þar sá hann að rottur höfðu nagað flugfjaðrir arn-
anna upp til agna og grindur vængjanna voru brotnar og dreifðar. Hann
leit á þá og minntist þess tíma sem hann hafði unnið að þeim. En dans-
mærin grét.
„Eg vissi ekki að þetta væri það sem hann ætlaði að gera,“ hrópaði
hún, „og vissulega er Mirza Aghai vondur maður!“
Neminn spurði hana undrandi hvað hún ætti við, og hún sagði hon-
um reið og sorgbitin alla söguna.
„Ó, og ástin mín,“ sagði hún, „ég get ekki flogið, þótt mór sé sagt að
þegar ég dansi sé yfir mér léttleiki sem minni á fugl. Ekki reiðast mér,
en mundu að Mirza Aghai og vinir hans eru stórmenni, og gagnvart
þeim má ein vesalings stúlka sín einskis. Og þeir eru auðugir og eiga
fallega hluti. Og þú getur ekki ætlast til þess af dansmær að hún sé eng-
ill.“
Við þessi orð féll hann fram á ásjónu sína og sagði ekki orð. Thusmu
settist við hlið honum og tár hennar drupu í hár hans sem hún vafði um
fingur sér.
„Þú ert svo undursamlegur drengur," sagði hún. „Með þér er allt mik-
ilfenglegt og gott og raunverulega himneskt, og ég elska þig. Hafðu því
ekki áhyggjur, vinur minn.“
Hann reisti höfuðið, leit á hana og sagði: „Guð setti einmitt engil til
að sjá um elda vítis."
„Enginn vitnar í hina Helgu Bók á jafn hjartnæman hátt og þú,“ sagði
hún.
Enn leit hann á hana. „Og ef,“ sagði hann, „þú fengir séð þegar
englarnir deyða hina trúlausu. Þeir slá þá yfir andlitið og tala til þeirra:
Ykkur er búinn sviði þess sem brennur, þið munuð þjást fyrir handaverk
ykkar.“
Eftir stutta stund sagði hún: „Eftilvill er enn hægt að gera við væng-
ina og þeir gætu orðið jafngóðir.“
á — Syndaflúðið kemuk eftir okkar dag
37