Sagnir - 01.06.2016, Blaðsíða 90

Fellahverfi og jafnvel Breiðholtshverfin öll voru Jitin: „ ... það var alltaf eins og
þessi atburður hefði gerst vegna þess að það væri ekki von á öðru frá þessu pakki
í Yrsufellinu."5 Hafa ber í huga að árið 1975 voru ungmenni yngri en 22 ára ríflega
helmingur íbúa Breiðholts III. Algeng viðbrögð við vandanum voru að krefjast
verulegrar eflingar löggæslu í hverfunum en í hringborðsumræðum sem tímaritið
Samvinnan efndi til árið 1973 velfi Gylfi Gíslason blaðamaður fyrir sér hvort ekkj
væri nær að gera hverfið lífvænlegra fyrir íbúa þess með því að bæta umhverfið. I
sömu umræðum líkfi Gísli B. Björnsson Breiðholti við glæp, hvort sem sá glæpuf
hefði verið framinn af skipulagsyfirvöldum eða arkitektinum, væri hann svipaður
öðrum sh'kum á Islandi; að hinir félagslegu þætfir við uppbyggingu nýrra hverfa
hefðu gleymst.6
Snemma hófst ýmis konar umfjöllun um Fellahverfi, sem í augum þeirra sem
þar bjuggu, virfist yfirleitt hverfast um hve gallað það væri á marga lund. Stefán
Valgeirsson þingmaður Framsóknarflokksins gerði harða atlögu að framkvæmdurn
í Breiðholti í þingræðu snemma árs 1970 og þótti sem verkafólk hefði verið svikið
um gefin loforð um verð og gæði íbúðanna þar.7 Jón Þorsteinsson þingmaður
Alþýðuflokksins sagði ræðu Stefáns hafa byggst á vanþekkingu og taldi árásir a
hverfið og íbúa jaðra við ofsóknaræði.8 Svo er að sjá að margt það sem rætt og
ritað var um Breiðholtshverfin á fyrstu árum þeirra hafi byggst á vanþekkingu og
fyrirfram ákveðnum skoðunum en viðbrögð þeirra sem hafa komið hverfinu til
varnar voru iðulega heldur ekki í samræmi við hinar meintu árásir.
Ibúum Fellahverfis fannst umfjöllun fjölmiðla um þá óöld sem þeir sögðu ríkja
í hverfinu og eins um óstýriláta hegðun unglinga þar blásin upp og gert meira úf
ástandinu en ástæða var fil. Þau orð eiga sennilega við rök að styðjast því að ofi
má sjá frétfir af ýmsum alvarlegum atvikum víða um borgina án þess að heiH
íbúðahverfúnum eða fólki sem í þeim bjó hafi verið kennt um. Sem dæmi um slíkt
má nefna morð í húsi við Tómasarhaga vorið 1968 og vopnaða vörn innbrotsþjófi
gegn lögreglumönnum í verslun við Freyjugötu haustið 1971. Hvorugur þessata
atburða virðist hafa skaðað orðspor viðkomandi hverfa eða íbúa þeirra. Hræðileguf
atburður, sem hafði í raun lífið sem ekkert með íbúa Fellahverfis að gera, kaflfl
þó að hafa vakið ótta meðal annarra borgarbúa um að hverfi sem ætlað vai
láglaunafólki gæfi orðið gróðrarstía glæpa. Helgi Gunnlaugsson afbrotafræðingor
hefur bent á að ýmsir glæpir séu hlutfallslega tíðari meðal hópa sem standa höllutn
5 Spurningalisti, svör tólf frumbyggja í FeUahverfi. Höfundur sendi öllum svarendunum tólf sjö spurningaf
sem þeir svöruðu af kostgæfni. Spurt var um aðstæður þeirra áður en þeir fluttu í Fellahverfi, í hvers konaf
húsnæði var flutt og hvers vegna það varð fyrir valinu og hvernig þeim leist á að flytja í hverfið. Spurt var
hvort hverfið hefði uppfyllt væntingar fólksins og hvort það hefði fúndið fyrir fordómum vegna búsetu sinnaf
þar. Eins var spurt hvort svarendur hefðu fúndið fyrir innri fordómum fyrir búsetu sinni og hvort til greina
kæmi að flytja aftur í Fellahverfi.
6 „Sjónmenntir á Islandi“, Samvinnan, 6. tbl., 67. árg., desember 1973.
7 Stefán Valgeirsson, „Hvers vegna má ekki rannsaka „Breiðholtsævintýrið“?“, Timinn, 15. febrúar 1970,
bls. 13-14.
8 „Árásirnar á Breiðholt — Jón Þorsteinsson svarar framsóknarmönnum“,^l^yí)//^/<7í)/<J, 27. janúar 1970, bls-
90