Sagnir - 01.06.2016, Blaðsíða 170

Hólmi sem Bjarni hafði verið byrjaður á,
hann lauk við allar tengingar og frágang i
stöðina. Einnig lauk hann við tengingar
og niðursetningu véla fyrir Hæðargarð og
Ytri-Tungu, en gömlu stöðinni frá Hólmi
var komið fyrir þar. Á árunum eftir 1940
setti Einar upp sex rafstöðvar og smíðaði
fjórar af túrbínunum sjálfur. Hann aflaði
sér sjálfur þekkingarinnar sem þörf var a
til að setja upp þessar stöðvar með hjálp
Lobbans og bræðranna Ormsson, en þeir
voru föðurbræður hans og átti hann ætíð
góð samskipti við þá. Einar var mjög góður
smiður og með árunum kom hann sér upp
glæsilegu safni tækja, þar af tvo rennibekki
ásamt tæki til suðu.30 Eftir kynni hans af
Bjarna tók við ferill í rafvirkjun. Hann lærði
Einar Sverrisson og kona bans, Ragnbi/dtir S. túrbínusmíði af Bjama Og fór með honum
Guöjánsdóitir. um apt ]anj v]5 ag setja upp stöðvar. Einar
MyndíeinkaeiguMargrétarGuönjjarEinarsdóttur. kom gér upp eigm verkferum að miklu leyti
en bjó samt svo vel að eiga sinn eigin rennibekk. Einar bjó til árið 1937 einstakan
rafmagnsrokk fyrir konu sína Ragnheiði, sem er nú á safninu á Skógum.
Einar hannaði heyskúffu og hjól sem gerði heyrakstur úr keldum, en það
hafði verið vandamál að ná heyinu úr þeim til þurrkunar og gerði þessi heyskúffa
aðgerðina mun auðveldari og dreifðist þessi uppfinning hans um allt land og olk
byltingu í heytöku bænda.31 Uppfinningin var skúffa með járnbindingum, band
var í skúffunni sem var notað til að tæma hana eftir að hún var komin á þurrt land
aftur.
Hjólið sjálft var með spaða sem ýtti heyinu upp í skúffuna. Hann fékk síðar
verðlaun frá Landbúnaðarráðuneydnu fyrir þessa uppfinningu sína. Fyrir þessa
heyskúffu fékk hann síðar gamlan Ford jeppa að gjöf. Einar smíðaði sér einnig bfl
frá grunni, hann tók vél úr Chevrolet bíl en allt boddíið smíðaði hann sjálfur. Fékk
bíllinn tegundarheitið SVERRISSON NO. 1 með númerið Z-99, þegar Einar fór
með hann til Gests Olafssonar bifreiðaeftirlitsmanns í skoðun. ’2
Fjölskyldan bjó að Kaldrananesi í Mýrdal þar til árið 1946 þegar þau flýttu a
Selfoss. Einar var ráðinn sem verkstjóri á landbúnaðarverkstæði Kaupfélags Arnes-
inga á Selfossi árið 1946. Hann var sérstaklega ráðinn vegna þess að hann var sá eim
sem réð við vélarnar og gat gert við þær. Vegna þess að hann var ekki lærður raf-
eða vélvirki var verkstæðið ítrekað kært en Egifl Thorarensen Kaupfélagsstjón og
30 Þórólfur Árnason, „Rafvæðing í Vestur-Skaftafellssýslu“, bls. 94-95.
31 Stefán Hannesson, „Dýrasta aflið“,Morgunblaðið, 11. janúar 1940, bls. 5.
32 Sigurður Sigurðarson, „Minningargrein“, Morgunblaðið, 18. febrúar 2004, bls. 36.
170