Skagfirðingabók - 01.01.2011, Qupperneq 86

SKAGFIRÐINGABÓK
rekið á afrétt um 11. eða 12. sumar­
helgi. Mér er sérlega minnisstæður
einn slíkur rekstur, 28. júní 1951, en
þá var rekið með fyrra móti. Hlýindi
höfðu verið dagana áður og því tölu­
verður vöxtur í Vötnunum. Við slíkar
aðstæður er oftast mest í á morgnana,
en dregur heldur úr er líður á daginn.
Því var ekki farið af stað fyrr en upp úr
hádegi. Er við komum fram að Sönd­
um, var ákveðið að reka féð suður yfir
úr Vesturnesinu. Þarna eru Sand arnir
mjög breiðir líklega 300–400 metrar.
Hæstu eyrar voru þó uppúr. Það er
ekki ofsögum sagt, að okkur hafi
geng ið illa að reka yfir. Við vorum
rétt a fjóra klukkutíma að koma fénu
suður yfir Sandana og máttum bera
um 70 lömb yfir mikinn hluta þeirra.
Klukkan 11 um kvöldið vorum við
fyrir neðan Álftagerði og áðum þar
stund. Þá voru liðnir tíu tímar frá því
við fórum að heim an.
Það gat stundum verið nokkuð erf­
itt að sinna fénu fram á Borgareyju um
sauðburðinn ef gerði áhlaupaveður,
ekki síst meðan ekkert skýli var fram­
frá. Það hefur trúlega bjargað miklu
að á Fram eyjunni, einkum í Vestur­
nesinu, svo og á tánni skammt sunnan
við gamla Sanda bæinn, voru nokkuð
há sandbörð sem féð leitaði í ef slíkt
veður gerði. Þá var farið frameftir að
huga að fénu tím anlega morguns, eða
jafnvel um nætur.
Aðfaranótt 27. maí árið 1952 gekk í
norðanátt með nokkru fjúki og frosti,
þó ekki hörðu. Við Kolbeinn og Bjarn i
fórum suður yfir kvísl snemma morg­
uns og gengum fram eyju að huga að
fénu. Það hafði leitað í skjól sunnan
undir börðunum. Dimmviðri var all­
mikið og það háði okkur við allt eftir­
lit og líka hitt, að við vildum ekki
styggja féð og reka það úr skjóli. Þetta
hvort tveggja gerði það að verkum að
við gátum ekki sinnt fénu eins og
þurft hefði. Klukkan tæplega tvö eftir
hádegi vorum við komnir út að Suð­
urkvísl á heimleið. Þá var komið svo
mikið krap í kvíslina að við gátum
varla róið prammanum. Fórum við þá
útbyrðis, ætluðum að vaða útfyrir og
draga prammann með okkur. Við
höfð um þó ekki farið nema fáeina
metr a, er dýpið var orðið það mikið,
að varla var stætt vegna krapaþunga.
Því var einsýnt að við myndum aldrei
hafa okkur útfyrir, enda dýpsti hluti
kvíslarinnar ófarinn. Því var ekki um
annað að ræða, en róa undan straumn­
um yfir í Syðri­Húsabakka. Þar dvöld­
Eyhildarholtsbræður róa á pramma aust ur
yfir Kvíslina. Kolbeinn Gíslason við ár-
arnar en Konráð Gíslason í stafni.
Einkaeign.
86