Skagfirðingabók - 01.01.2011, Qupperneq 91

NÁBÝLIÐ VIÐ HÉRAÐSVÖTN
Sveinn hefur sagt mér, að þá hafi hann
lagt af stað héðan heimanað áleiðis á
söngæfingu í Varmahlíð ásamt Frosta
og Kolbeini. Ætlun þeirra var að
gang a yfir í Frosta staði. Ekki komust
þeir þó beinustu leið, stokkurinn út
frá Þver ánni, Sporða kvíslin, þar sem
hún rennur í Vötnin, var ófrosinn.
Þeir töldu víst að þeir kæmust yfir
sunnan við Sporðakvísl, en þar var
einn ig ófært. Þeir gengu því drjúgan
spöl fram með Frostastaðaósum, en
komust ekki fyrir enda vakarinnar, og
ákváðu að snúa við heim. Frosti vildi
þó kanna hvort ekki væri vætt yfir
vökina, fór fram af skörinni og útí, en
dýpið varð fljótlega svo mikið að hann
náði vart til botns, og greip því sund­
tökin, en sá þegar að óráðlegt væri að
ætla sér að reyn a að komast yfir og
sneri því við.
Ég minnist ferðar á söngæfingu,
sem var að vísu alveg hættulaus, en
samt allsérstæð. 2. desember árið
1952 áttum við Gísli að mæta á radd­
æfingu í Varm ahlíð hjá Ingibjörgu
Steingrímsdóttur, en hún var þá að
raddæfa og þjálfa Heim isfélaga. Dag­
ana áður hafði verið nokkurt frost og
stillur. Jörð var snjólaus og gangfæri
því ágætt. Við ákváðum að ganga
fram Eylendið í Varmahlíð. Vötn in
töld um við að væru á traustum ís. Við
gengum fram Borgareyju vestanverða,
komum að Söndunum í Vesturnesinu
við svokallað Tóbaksdósavað. Þar sá­
um við, að nokkurt vatn hafði komið
ofan á ísinn. Vegna frosta er verið
höfðu var orðinn manngengur ís
norður við bakk ann, en veiktist eftir
því sem lengra kom suður á Sandana.
Ég hef skrifað í dagbók, að við höfum
ýmist gengið eða skriðið suður yfir
miðja Sanda, en þar var íslaust. Nú
voru tveir kostir fyrir hendi, annað­
hvort að snúa við og skrópa á æfingu
eða freista þess að vaða það sem ófarið
var, þó við raunar vissum ekki hversu
djúpt væri. Við ákváðum að taka síðari
kostinn. Gísli lagði þegar útí en ég fór
úr sokkum og skóm og bretti upp
skálmar. Ég man ennþá hvað mér
fannst kalt að fara út í ísvatnið. Hitt
var þó ef til vill ennþá óhugnanlegra
að stíga ofan á gamla ísinn. Myndast
höfðu nokkurskonar ísnálar upp úr
ísn um, svokallaður grunnstingull, en
slíkt gerist oft er vatn flæðir yfir ís.
Það mátti raunar kalla lán í óláni, að
vegna kulda dofnuðu fætur mínir
fljótlega og ég fann minna fyrir ís­
nálunum. En yfir komumst við og
kom um að landi rétt vestan við Bakka­
stokkinn. Við gengum síðan fram
Löngumýrarsporðana. Komnir fram­
undir Löngu mýrartúnið gamla fannst
mér ég vera að verða rakur í fæturna.
Ég klæddi mig úr sokkum og skóm og
sá þegar, að sokkar mínir voru að verða
rakir af blóði. Ísnálarnar höfðu sært
mig, svo að það vætlaði aðeins blóð úr
iljunum. Við héld um síðan áfram
fram á Hólmabraut, upp hjá Varmahlíð
og suður í Víðimel. Á þessum árum,
höfðum við bræður æði oft viðkomu
þar á bæ. Það má raunar segja, að ekki
hafi skipt máli á hvaða tíma sólar­
hringsins við komum þar, ætíð var
tekið á móti okkur af einstakri vin­
semd og hlýju. Ekki þótti okkur
ráðlegt að fara sömu leið til baka,
feng um bíl með okkur yfir í Blöndu­
hlíð og út í Frostastaði og gengum
þaðan heimleiðis.
91