Skagfirðingabók - 01.01.2011, Side 118

SKAGFIRÐINGABÓK
væntingum gesta. Salurinn í Skjald­
borg var skreyttur af mikilli alúð og
natni. Stór fánastöng var reist við
húsið og blakti þar þjóðfáninn frá því
snemma um morguninn.
Af mínu heimili voru foreldrarnir
boðnir til veislunnar. Tilhlökkun
þeirr a leyndi sér ekki þegar þau
kvödd u okkur börn sín við brottför að
heiman. Hús okkar úti á Höfðaströnd­
inni stóð allhátt og gátum við sem
heima sátum séð til Skjaldborgar og
glaðblaktandi fánans þar. Við vissum
að á þessu vorkvöldi var eitthvað að
gerast og litum gjarnan út um stofu­
gluggann í áttina þangað.
En hvað var á seyði? Allt í einu sáum
við að fáninn var kominn í hálfa stöng.
Á þessu gátum við engra skýringa
leitað. Síminn hangandi uppi á vegg í
stofunni var ekki fyrir börn, og við
vor um hlýðin og biðum bara pabba og
mömmu. Þau birtust heima að vörmu
spori og sögðu okkur að Þorbjörg,
elst a dóttir heiðursgesta veislunnar,
hefði fallið niður örend í fyrsta dansi
eftir kvöldverðinn.
Þorbjörg var fædd 24. júní 1884,
tæpum mánuði eftir giftingu foreldra
sinna. Hún var ekkja frá árinu 1926,
hafði verið gift Jóhanni Georg
Jóhanns syni Möller kaupmanni á
Hvammstanga og síðar verslunarstjóra
á Sauðárkróki og átt með honum ellef u
börn. Meðal þeirra var Alda Alvilda
Möller (1912–1948) sem varð lands­
fræg leikkona á skammri ævi.
Þetta sorglega atvik varpaði dimm­
um skugga á staðinn um langt skeið
og fékk mjög á nánustu ættingja.
Árið 1947 bauðst Vilhelm póst­ og
símstjórastaðan á Blönduósi. Tók hann
því boði og fluttust hjónin þang að.
Þar undu þau sér í 10 ár en fluttust þá
til Reykjavíkur og dvöldust mörg síð­
ustu árin í skjóli Ásdísar dóttur sinnar
og Þórðar manns hennar og höfðu þar
hið besta atlæti. Þangað komu Hofs­
ósingar gjarnan í heimsókn til að heils a
upp á þau. Vilhelm vann á póst húsinu
í Reykjavík til 1963, að hann lét end­
anlega af störfum vegna sjón depru.
Hann lést í Reykjavík 3. maí 1972 en
Hallfríður dó 27. febrúar 1977.
Ég hef gert nokkra grein fyrir hvers u
óeigingjarnt starf Vilhelms var fyrir
hið litla og fátæka samfélag í Hofsósi.
Mér kemur það svo fyrir sjónir að Vil­
helm hafi í raun verið hjarta byggðar­
lagsins. Á starfsárum hans þar var allt
meira og minna á hans höndum. Í ára­
tugi lagði hann sig fram af lífi og sál
til þess að gera íbúunum lífið auðbær­
ara. Áreiðanlega var ekki í vit und hans
neinn sérstakur vinnutími. Hann var
alltaf til taks þegar á þurfti að halda.
Hallfríður átti ekki síður þakkir skild­
ar fyrir sinn mikilsverða þátt, að gera
manni sínum þetta mögulegt með
fórn fýsi sinni og ábyrgð arstörfum, en
um leið að annast húshald og halda
gangandi gestkvæmu og barnmörgu
heimili, að viðbættri umönnun for­
eldra sinna á efri árum þeirra. Margir
eldri Hofsósingar eiga tvímælalaust
þessari heiður sfjölskyldu mikið að
þakka og það vil ég sem þetta rita full­
yrða, að aldrei var honum þakkað sem
skyldi.
118