Skagfirðingabók - 01.01.2011, Side 129

ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI
Einnig mun hann hafa séð um skepnu­
hald fyrir ýmsa og sinnt landstörfum
fyrir trillukarla. Hann var alla tíð ein­
setumaður og bjó í kytru. Seinustu
árin sem hann lifði bauð Friðrik Hans­
en skáld honum ávallt að snæða með
sér hádegismat. Það var mikið vinar­
bragð. Eftir lát hans orti Friðrik Hans­
en eitt sitt besta kvæði og hefst það á
þessum erindum:
Hann fæddist á fátækri öld
í fornum hjalli, er tíð var köld.
Á bjálkaloftinu bjó hann fimmtíu ár,
barðist við skort og kulda, en duldi tár.
Hann elskaði sólskin og söng,
en sat í skugganum kvöldin löng.
Hvert vor í júní lagði þó logaglans
á litla, gisna norðurgluggann hans.
Kvæðið endar á þessum línum:
Svo fékk hann sér heimkynni á hlýrri stað,
hrósaði unnum sigri og kvað:
,,Ég gisti ei framar hið gamla ból,
nú geng ég ótrauður móti sól.”
Og sem Kakali forðum hann kneyfði bjór,
kvaddi heiminn og fór.
Nú hefur hann guð sinn gist.
Nú getur hann sólin kysst.
Þá nefni ég Guðmund Oddsson sem
fékk viðurnefnið snemmbæri sökum
þess hve framsettur hann var. Hann
var mjög orðhvatur og lét engan eiga
neitt hjá sér. Hann var eitt sinn að
taka upp mó fyrir prófastinn á Krókn­
um og fór prófastur að gæta að hvernig
gengi. Guðmundur var þá að kasta
upp úr mógröfinni. Fannst prófasti
hann henda nothæfum mó og finnur
að því við hann. Þá segir Guðmundur
við prófast: „Þetta er ekki mór, þetta
er móbróðir. Þér hafið ekki móvit,
prófastur minn.“ Síðan höfðu Króks­
arar það að máltaki að þessi og hinn
hefði ekki móvit.
Eitt sinn kom hann á sjúkrahúsið til
að láta Jónas Kristjánsson lækni líta á
kýli sem var á hálsi hans. Sér læknir þá
að lús skríður á hálsi honum og segir:
„Það er padda þarna á hálsi yðar.“ Þá
svarar Guðmundur: „O.. o.. aldrei má
maður koma á þessar stofnanir án þess
að fá óþrif á sig.“
Eitt sinn kom Guðmundur úr róðri
og var með ungan strák með sér. Náði
hann ekki bryggjunni en lenti inni á
Borgarsandi og brotnaði báturinn þar.
Stráknum tókst að bjarga Guðmundi
úr þessum sjávarháska, en þegar
minnst var á það við Guðmund, að
hann hefði verið heppinn að strákurinn
skyldi vera með honum til að bjarga
Jón Hallsson „sýtabaun“
landmaður á Úlfi Uggasyni.
129