Skagfirðingabók - 01.01.2011, Qupperneq 136

SKAGFIRÐINGABÓK
Jón Jónsson og fjölskylda
frá Hamri
Þá kem ég að Jóni Jónssyni frá Hamri
í Hegranesi og konu hans Tryggvinu
Sigurðardóttur, ættaðri úr Svarfaðar­
dalnum. Jón var vel meðalmaður á
hæð, svolítið þybbinn en orðinn lot­
inn í herðum. Hann var með mikið
þykkt skegg á efrivör. Þá var hann
með mjög loðnar augnabrúnir og
stóðu augun innarlega. Hann hafði
hrjúfa rödd. Hann var fremur fá­
skiptinn og hélt sig mest innandyra.
Kona hans Tryggvina var einnig
fremur fáskiptin. Þau voru í efri enda
hússins með þrjá stráka og eina dótt­
ur. Jón og Tryggvina skildu í
Höepfners húsinu og svaf Jón með
strákana í stofunni en Tryggvina með
Dísu, dóttur þeirra, í örlítilli kompu
inn af eldhúsinu. Þetta hefur náttúr­
lega verið afar sérkennilegt heimilis­
líf. Tryggvina eldaði ofan í þá í eld­
húsinu og strákarnir báru matinn fyrir
pabba sinn inn til hans.
Elstur sona þeirra var Kristján eða
Kiddi konulausi eins og hann var kall­
aður. Hann var talinn frekar einfaldur.
Hafði hann mikinn áhuga á að aka
rútu bíl. Strákarnir á Króknum vissu
um áhuga hans á að komast á rútu,
hringdu í hann, þóttust vera agentar
að sunnan og buðu honum að ráða
hann á Vestmannaeyjarútuna því þar
vantaði bílstjóra. Kiddi var náttúrlega
himinlifandi að fá þarna þetta drauma­
starf. Síðar var honum bent á að það
væri enginn vegur milli lands og Eyja.
Hann átti alla tíð vörubíl sem hann
vann með. Hann langaði mikið að
eign ast konu en það gekk einhvern
veginn ekki hjá honum. Þó var hann
ekkert ómyndarlegur maður og ætíð
snyrtilegur til fara.
Þá kom Herbert eða Hebbi Hamars.
Hann var hrjúfur maður og ófríður og
óþjáll með víni. Hann reri ásamt bróð­
ur sín um Lilla á trillu. Þeir kölluðu
bátinn Millipilsið. Ég var upp á stubb
hjá þeim sem kallað var. Ég hjálpaði
þeim að beita og stokka upp en fékk í
staðinn að hafa stubb á lóðinni, að mig
minnir þrjátíu króka, og fékk það sem
á stubbinn kom. Hafði ég upp úr
þess u smá vasapeninga. Seinna meir
fluttist Hebbi til Norðfjarðar og var
þar lögreglumaður í þónokkur ár. Síð­
ar fór hann að róa þaðan og gifti sig.
Eftir að hann missti konu sína átti
hann heima einn í húsi út með firðin­
um. Eins og kom fram hér að framan
var hann einrænn og skapmikill og
bitnaði það náttúrlega mest á honum
sjálfum. Hann er látinn fyrir nokkrum
árum. Þekktur sonur hans er Tryggvi
Þór Herbertsson hagfræðingur.
Næst í röðinni var systir þeirra Dísa
(Bryndís). Það fór nú ekki mikið fyrir
henni.
Yngstur var svo Sigurður eða Lilli
Hamars eins og hann var ætíð kall­
aður. Hann átti byssur og fóru þeir oft
til skotveiða saman, hann og Steini
Garðars. Lilli var alla tíð góður vinur
okkar. Þeir Lilli og Steini Garðars
gerðu sér það til dundurs að bora gat á
stafn Höepfners sem sneri niður að
sjónum. Þar var geymslukompa og
enginn gluggi á henni. Í gegnum
þett a gat skutu þeir fugla sem voru á
sjónum þarna fyrir framan. Þetta var
náttúrlega stórhættulegt því ekkert
sást til mannaferða og gat hæglega
einhver gengið fyrir og orðið fyrir
skoti. Það kom reyndar einu sinni
136