Skagfirðingabók - 01.01.2011, Side 162

SKAGFIRÐINGABÓK
Heimsbergi eða Begga í Salnum eins
og hann var ætíð kallaður. Hún hafði
farið suður að vinna en kom ólétt til
baka. Bræðurnir Helgi og Siggi lögð­
ust undir feld til að hugleiða hvað
hægt væri að gera í málinu. Komust
þeir að raun um að hún hafði fallið og
yrði að taka því sem að höndum bæri.
Heimsberg eða Beggi ólst síðan upp
með systkinunum og var mikið eftir­
lætisbarn. Mamma hans gekk mjög
mikið undir honum. Hann var músík­
alskur og þegar hann var fjórtán eða
sextán ára eignaðist hann harmonikku
og æfði sig á hana heima í Salnum.
Eitt kvöld þegar veðurfregnir eru í út­
varpinu er Beggi að æfa sig á harmon­
ikkuna og biðja bræðurnir hann um
að hætta að spila meðan veðurfregnirn­
ar séu lesnar. Beggi bætir í og ansar
þeim engu. Það verður mikið rifrildi
og læti og Beggi æsist bara upp á móti
þeim. Helgi verður alveg kolbrjálaður
og skiptir það engum togum að hann
stekkur upp, kemur vaðandi með
búrhnífinn og ristir á harmonikku­
belginn. Þar með hljóðnaði músíkin.
Við hliðina á Begga var riffill sem
hann átti. Hann tekur riffilinn, miðar
á útvarpið og skýtur, en karlinn í út­
varpinu lætur sem ekkert sé og heldur
áfram lestrinum því skotið hafði farið
í gegnum belginn á útvarpinu en ekki
skemmt sjálft tækið. Beggi stekkur þá
fram, tekur útvarpið og grýtir því í
gólfið. Þar með þagnaði það. Það var
náttúrlega mjög bagalegt fyrir þá að
hafa ekkert útvarp því þeir voru sjó­
menn og þurftu nauðsynlega á því að
halda að heyra veðurfregnirnar. Fóru
þeir eftir þetta daglega undir vegg hjá
Jóni Björnssyni sem átti heima
skamm t frá þeim og reyndu að hlusta
þar á veðrið. Svona fór þessu fram í
nokkrar vikur eða þar til þeir fengu sér
annað tæki.
Ársnám í Noregi
Þegar ég lauk námi í Sauðárkróks­
bakaríi í mars 1953 var Haukur bróðir
minn í mjólkurfræðinámi í Þránd­
heimi og réð mig í bakarí þar. Þegar
ég kom til Reykjavíkur fór ég á
skömmt una rskrifstofuna, til að sækja
um smá yfirfærslu í norskar krónur til
að hafa með mér til Noregs, því ég
varð að hafa norska peninga til að
hald a mér uppi þangað til ég fengi
greidd laun. Hélt ég að það yrði auð­
velt fyrir mig að fá yfirfærðar nokkrar
krónur því skrif stofu stjóri var Sigurð­
ur Þórðarson sem verið hafði kaup­
félagsstjóri Kaupfél ags Skagfirðinga
árin þar á undan og kannaðist ég við
hann frá þeim tíma. Ég fæ viðtal við
hann og skýri honum frá erindi mínu.
Er ekki að orðlengja það að hann harð­
neitaði mér um yfirfærslu. Ég spyr
hann hvernig ég eigi að snúa mér í
þessu, því mig bráðvanti þessa pen­
inga meðan ég sé að koma mér fyrir í
Noregi. Hann svarar mér að það sé
mitt vandamál, en ekki sitt og við það
sat. Hann opnar dyrnar og ég gekk út.
Mér fannst þetta afskaplega ósann­
gjarnt og mikill hroki. Það vildi til að
ég átti nokkra dollara sem ég gat not­
að í Noregi. Þetta sýnir glöggt hvað
drambið var mikið hjá embættis­
mönnum á þessum tíma og litið niður
á þá sem minna máttu sín.
Ég fór utan 10. maí og flaug með vél
Flugfélags Íslands frá Reykjavíkur­
flugvelli. Bræður mínir, Kolbeinn og
Óskar, fylgdu mér út á völl. Með mér
162