Skagfirðingabók - 01.01.2011, Síða 171

ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI
oft því þar var bæði skýlt og góð beit.
Ég fer þangað en engar kýr eru þar. Ég
geng lengra upp með Gauksstaðaánni
en finn þær ekki. Þegar ég fer að
skyggn ast um hefur þokan aukist til
muna svo ég ætla að snúa heim og
hleyp af stað en finn ekki bæinn
hvernig sem ég hleyp. Ég held samt
áfram og finn að ég er orðinn ramm­
villtur. Verð ég ofsa hræddur og hleyp
eins og fætur toga. Á vegi mínum
verður talsvert af lækjarsprænum og
sýnist mér þær allar renna upp í móti.
Ég ýmist geng eða hleyp og er orðinn
mjög þreyttur, sest niður alveg
örvingl aður og það sækja á huga minn
alls konar hugsanir. Ég bjóst við að ég
yrði þarna úti, fengi aldrei að sjá for­
eldr a mína eða systkini og fékk mikinn
ekka yfir þessu öllu saman. Í þessu
hugarangri mínu sofna ég og hef ég
sjálfsagt sofið í tvo til þrjá tíma. Þegar
ég vakna hefur þokunni létt. Ég er þá
staddur á fjalli, sem heitir Bjarnarfell,
fyrir ofan Gauksstaði, og sé niður á
bæinn. Ég verð mjög glaður, hleyp
sem fætur toga niður af fjallinu og
heim á bæinn. Fólkið var mjög fegið
að sjá mig því búið var að gera ráðstaf­
anir til að leita að mér. Ég var háttaður
ofan í rúm og gefið heitt grasate. En
kýrnar höfðu komið sjálfar heim
stutt u eftir að ég var sendur eftir þeim.
Ég var tvö sumur á Gauksstöðum.
Þar var nægur matur en að mig minn­
ir mjög einfaldur. Hjónin þar áttu tvo
syni, Eið og Jón. Jón var ári eldri en ég
en Eiður um fjórum árum eldri. Þetta
voru prýðisgóðir drengir og góðir við
mig. Aftur á móti var mér núið því
um nasir að ég væri bæði latur og
hyskinn og nánast allt sem mér var
falið að gera var sagt að væri illa gert
og svo svikist ég um. Þetta lagðist
mjög illa í mig og trúði ég því að ég
væri til einskis nýtur.
Á Syðstu­Grund
Að tveimur árum liðnum var ákveðið
að ég færi til sumardvalar að Syðstu­
Grund í Blönduhlíð, til Hjartar Jónas­
sonar og Jónínu Guðmundsdóttur. Ég
var mjög tregur að fara þangað því ég
bjóst við að sami söngurinn yrði þar,
að ég væri bæði latur og hyskinn. En
þar kvað við allt annan tón. Mér var
hælt á hvert reipi, að ég væri svo
góður, duglegur og sporléttur. Mikið
var ég glaður og ánægður að fá slíkan
vitnisburð og lagði mig náttúrlega
all an fram um að gera sem allra best.
Það sýndi sig þarna hvað það er mikils
virði að koma vel fram við börn. Ég á
mjög góðar minningar frá dvöl minni
að Syðstu­Grund. Ég vann mikið við
heyskap. Smíðað var fyrir mig orf sem
hæfði dreng á mínum aldri en ég hafði
mjög gaman af að slá. Fékk ég á
enginu sérstaka skák sem ég sló sjálf­
ur, sá um að snúa og þurrka heyið og
koma því í sátur. Þetta var skemmti­
legur tími.
Ég lét útbúa fyrir mig silunganet á
Króknum, hafði það með mér í sveit­
ina, lagði í lögn í Héraðsvötnunum í
landi Syðstu­Grundar og veiddi oft
vel af silungi. Eitt sinn um sumarið
stansaði rútubíll við bæinn. Það var
ferðahópur á vegum Ferðafélags Ís­
lands. Fararstjóri hópsins var Hall­
grímur Jónasson, yfirkennari Kennara­
skóla Íslands og ferðafrömuður, en
Hjörtur bóndi á Syðstu­Grund var
bróðir hans. Ferðahópurinn settist
niður á túnið og borðaði nestið sitt.
171