Skagfirðingabók - 01.01.2011, Qupperneq 189

HÓLAÝTAN
uð til verka á því sviði. Vorið 1954
óskuðu tveir nemendur eftir því að
læra á ýtuna, þeir Sigurður Þ. Söe­
bech, þá til heimilis að Hofsvallagötu
22 í Reykjavík, og Bragi Björgvinsson
frá Höskuldsstaðaseli í Breiðdal.
Kristján skólastjóri vissi að Björn var
vanur ýtumaður og bað hann að segja
þeim til. Kennsla þessi stóð í eina
viku. Nemendurnir lærðu að setja vél­
ina í gang og keyra hana, en engum
tökum náðu þeir á tönninni. Björn
vann svo þetta sumar með vélinni allt
sem til féll á skólabúinu. M.a. var gert
við varnargarðana við Hjaltadalsá,
hreinsaður aur af túni við ána og lagað
til í kringum fjárhúsin. [7] Oft var
vél in notuð við snjómokstur og
mjólkur­ og þungaflutninga í Hjalta­
dal, þegar bílum varð ekki við komið.
Aftan í hana var þá settur stór sleði.
Aftur í umferðarvinnu 1955
Allt sumarið 1955 var vélin í
umferðar vinnu, mest í jarðvinnslu.
Hún hafði verið yfirfarin um veturinn
á verkstæði Kaupfélags Skagfirðinga
og var í ágætu lagi. Um vorið unnu
með henni þeir Gísli Bessason í
Kýrholti og Guðmann Tobíasson frá
Geldingaholti. Gísli hafði lært á Hóla­
ýtuna sumarið 1946 og var orðinn
reyndur ýtumaður, en Guðmann var
að feta sín fyrstu spor og naut tilsagn­
ar og reynslu Gísla.
Þeir byrjuðu á því að grafa fyrir fjósi
fyrir Sverri Björnsson í Viðvík og
unnu síðan í Ásgarði hjá Sigurmoni
Hartmannssyni. Guðmann minnist
þess að Gísli var þar á næturvakt og
kom inn undir morgun og sagði sínar
farir ekki sléttar. Hann hafði verið að
herfa í stóru og löngu stykki, sofnað
og keyrt niður símastaur. Það er eins
og vélinni hafi verið heldur í nöp við
símastaura. Já, menn voru stundum
vansvefta í þessari umferðarvinnu, þar
sem öll áhersla var lögð á að vélin
geng i allan sólarhringinn og nýttist
sem allra best. Eftir þetta munu þeir
félagar að mestu hafa verið úti í
Fellshreppi. [11]
Gísli fór heim til bústarfa síðast í
júní og tók þá greinarhöfundur við af
honum, byrjaði að vinna með vélinni
27. júní í Tumabrekku í Óslandshlíð
og hætti 2. nóvember. Vélar þær sem
ég hafði unnið með voru með
vökvadæluna drifna frá sveifarási en á
Hólaýtunni er hún aftan á drifhúsinu,
knúin frá gírkassa og snýst ekki nema
kúplað sé saman, en því vandist ég
fljótlega.
Þetta sumar var unnið á Höfða­
strönd, í Deildardal, Óslandshlíð,
Hóla­ og Viðvíkurhreppum, Blöndu­
hlíð og á bæjum í Vallhólmi og Seylu­
hreppi. Við Guðmann enduðum hjá
Siglaugi Brynleifssyni, sem þá var að
byggja upp nýbýlið Garðhús, suður af
túninu í Geldingaholti. Stór hluti af
núverandi túni var þá unninn. Guð­
mann mun hafa unnið eitthvað lengur
því 2. febrúar 1956 tók ég vélina á
Marbæli í Seyluhreppi og keyrði hana
út á Sauðárkrók og lagði henni við
Bíla verkstæði Kaupfélags Skagfirð­
inga. [26]
Ekki gerðist margt minnisstætt
þett a sumar. Engin óhöpp eða stórar
bilanir komu fyrir. Þegar ég fletti
dagbók minni rifjast upp nokkur at­
vik, sem ástæða er til að festa á blað
því þau varpa nokkru ljósi á líf okkar
ýtumanna á þessum árum.
189