Skagfirðingabók - 01.01.2014, Blaðsíða 44

SKAGFIRÐINGABÓK
44
Þau komust seinna í góð efni og eiga nú
einbýlishús í Reykjavík. Bráðum eiga þau
gullbrúðkaup. Þessi hjón hafa ævinlega
verið miklir vinir mínir, og ég hef átt
marga glaða stund með þeim.
Þegar börnin stækkuðu svo, að þau
þurftu að fara að læra að lesa, kom það í
minn hlut að kenna þeim. Skólaskyldu-
aldurinn var þá 10 ára. Þau fóru þá fyrst í
barnaskóla og þurftu að vera sæmilega læs
og skrifandi. Jón var svo stopult heima,
að hann gat lítið sinnt þessu, svo það kom
að mestu í minn hlut. Ágætis kennari var
í barnaskólanum, Halldóra Friðriksdóttir
frá Efri-Hólum. Hún kenndi öllum
okkar börnum í skóla, bæði á barnaskóla
og unglingaskóla, en pabbi þeirra kenndi
þeim tungumál og það sem þyngra var
í náminu. Þau lærðu það mikið, að
dæturnar þrjár tóku allar próf upp í annan
bekk Verzlunarskóla Íslands og luku þeim
skóla með góðum einkunnum. Tvær
eldri systurnar fengu skrifstofuvinnu í
Reykjavík og fóru fyrstar að heiman.
Öll félagsstarfsemi á Kópaskeri fór
fram í skólahúsinu. Við konurnar stofn-
uðum kvenfélag, sem við nefndum
„Stjörnuna“. Ég var formaður þess meðan
ég bjó þarna, og Rannveig, kona Björns
kaupfélagsstjóra, var gjaldkeri. Þarna var
enginn félagsskapur áður og þetta var
reglulega til að gleðja mannskapinn. Jón
var okkar önnur hönd með skemmti-
atriði, en við höfðum samkomur og
alskonar gleðskap. Jón orti stundum
brandarakveðskap með nöfnum okkar
allra, sem gerði mikla lukku. Hann kunni
vel að gera glatt í kringum sig.
Það mætti skrifa heila bók um alla þá
örðugleika, sem komu upp í sambandi
við sjúklinga á þessum árum. Samgöngur
voru svo slæmar, að það var ómögulegt að
koma sjúklingum frá sér í neyðartilfellum.
Jón varð því að gera miklar læknisaðgerðir
við vond skilyrði í heimahúsum. Hann
var heppinn í sínum læknisstörfum, enda
lagði hann sig allan fram og sat oft dögum
saman hjá þeim, sem hann taldi í lífshættu.
Hann var oft við erfiðar fæðingar og
missti aldrei konu, þótt illa liti út með það
stundum. Það var haft eftir einni konu,
Á Heimilisiðnaðarsafninu á Blönduósi
er upphlutur Valgerðar Sveinsdóttur frá
Felli sem dótturdóttir hennar, Valgerður
Ólafsdóttir, afhenti safninu 1. ágúst 2004.
Valgerður Sveinsdóttir gerði upphlutinn,
saumaði alla baldýringu á búninginn, beltið
og veskið. Skotthúfa, belti, brjóstnæla og allt
silfur fylgdi með. Einungis svuntan og blússan
eru úr fórum Heimilisiðnaðarsafnsins.
Ljósm.: Hjalti Pálsson.