Skagfirðingabók - 01.01.2014, Blaðsíða 156

SKAGFIRÐINGABÓK
156
tróðu jafnvel með fótum eða mokuðu úr
spyrnunum á ýtunni. Í 850 metra hæð
var gert hlé og tróð ýtan þá alla leið upp
á jökulinn eftir leið sem Sigurþór hafði
markað með flöggum. Að því búnu var
sleðinn aftur tengdur en nú var farið að
hvessa og snjóa og orðið svo blindað að
ýtustjórinn sá ekki slóðina. Fór þá maður
á undan á vélsleða og sáust þá förin í
skugga frá honum. Gengu nú síðustu 300
hæðarmetrarnir hægt en viðstöðulaust
eftir slóðinni og var loks komið á
ákvörðunarstað í 1.150 metra hæð um
klukkan níu um kvöldið.
Veður var nú hvasst á vestan eða
suðvestan, ofankoma og skafrenningur svo
að ekki var annað fyrir hendi en huga að
náttstað. Ekki rúmaði skálinn alla í kojur
svo að fimm ákváðu að sofa úti í tjaldi um
nóttina. Var það kaldsöm vist í nokkru
frosti og hvassviðri, en allir voru þó vel
lifandi um morguninn. Vistin í skálanum
var öllu skárri. Hitað var upp um kvöldið
en fyrir nóttina var slökkt á gasofninum
og kólnaði þá strax inni því að húsið var
óeinangrað og svo óþétt að snjóaði inn á
einhverja í kojunum um nóttina.
Á níunda tímanum fóru karlar að tínast
á kreik. Enn var skafrenningur og sá illa til
fjalla. Svarfdælingar höfðu valið húsinu
stað litlu norðar á skerinu en menn höfðu
náttstaðinn og var ýtan færð þangað.
Ekki var ætlunin að festa húsið niður að
þessu sinni svo að menn fóru að búa sig
til brottferðar. Var ýtan skilin eftir með
ækinu og haldið af stað heimleiðis um
hálfellefu. Gekk allt sögulaust og komu
Ýtan með skálann
í eftirdragi komin
inn í Vesturdalinn
og farin að takast á
við brekkuna. Hér er
mikil lausamjöll og
þungt færi og hér byrja
erfiðleikarnir.
Ljósm.: Hjalti Pálsson.
Þegar kom að jökulröndinni í Vesturdalnum
og brattinn tók að aukast varð mjög tafsamt
að koma ækinu áfram. Lausafönn var mikil
og reynt var að mjaka sleðanum áfram með
tildrætti.
Ljósm.: Hjalti Pálsson.