Skagfirðingabók - 01.01.2014, Blaðsíða 83

YFIR ATLANTSHAFIÐ Í SKIPALEST
83
erlendu hersveitir höfðu hér margvísleg
umsvif. Það þurfti að byggja allskyns hús,
leggja vegi, grafa skurði, gera flugvelli og
fleira og fleira. Íslendingar fengu þar með
mikla vinnu og herinn borgaði betur
en hér hafði áður tíðkast. Gamla Ísland
með kreppu, fátækt og atvinnuleysi hvarf
þá eins og dögg fyrir sólu á skömmum
tíma og í staðinn reis nýtt Ísland með
peningaflóði, allsnægtum, nýrri tækni og
tækifærum í öllum áttum. Ég hefði svo
sem getað fengið vinnu hjá setuliðinu eins
og aðrir, en vildi helst finna mér eitthvað
annað að gera. Þar sem ég nú reikaði um í
miðbæ Reykjavíkur og hugleiddi hvað ég
skyldi taka mér fyrir hendur, mætti ég allt
í einu Rafni A. Sigurðssyni móðurbróður
mínum, sem ég hafði heimsótt um vorið
þegar ég var á leiðinni að Sámsstöðum.
Hann hafði lengi starfað sem skipstjóri
hjá Eimskipafélagi Reykjavíkur, fyrst á
flutningaskipinu e/s Heklu og síðan á e/s
Kötlu. Eftir að hann tók við Kötlunni hafði
vinur hans, Einar Oddur Kristjánsson,
tekið við Heklunni. Þjóðverjar skutu
Heklu í kaf sumarið 1941 og fóru 13
menn niður með skipinu og þar á meðal
skipstjórinn. Sjö skipverjum tókst að
synda frá sökkvandi fleyi og komast á
björgunarfleka. Þeir hröktust síðan á
hafinu við miklar þrengingar í rúmlega
tíu sólarhringa áður en breskt herskip
bjargaði þeim. Einn þessara manna dó af
hrakningnum, en sex lifðu af og náðu sér.
Heklan var einskipa á miðju Atlantshafi,
þegar henni var sökkt, en um þetta leyti var
farið að safna skipum saman í skipalestir
(convoys) sem gætt var af öflugum
herskipum og dró þá mjög úr þessum
skipsköðum. En eftir þessi dapurlegu
endalok Heklu hætti Rafn sem skipstjóri
á Kötlu og fór í land, en hann vann samt
áfram fyrir skipafélagið. Og þar sem ég nú
hitti þennan góða frænda minn á förnum
vegi, spurði hann mig frétta. Ég sagði eins
og var að ég stæði uppi atvinnulaus, vildi
helst ekki fara í setuliðsvinnu og spurði
hvort hann gæti ef til vill bent mér á
einhverja atvinnumöguleika. Hann tók
þessu kvabbi mínu vel, sagðist skyldi hugsa
málið og bað mig að hitta sig daginn eftir.
Örlagaríkt stefnumót
ÉG HITTI Rafn aftur á skrifstofu félagsins
og heilsaði um leið upp á Óskar Gíslason
skrifstofustjóra, sem ég átti eftir að kynnast
betur síðar og reyna að öllu góðu. Rafn
sagðist hafa hugsað nokkuð um mín mál
og gæti boðið mér upp á tvo kosti. Í fyrsta
lagi gæti ég fengið vinnu í vélsmiðjunni
Hamri og jafnvel komist þar að sem
lærlingur í vélsmíði eða eldsmíði. Og í öðru
lagi mundi losna pláss á Kötlunni næst
Rafn A. Sigurðsson skipstjóri á Kötlunni.
Einkaeign.