Skagfirðingabók - 01.01.2014, Blaðsíða 53

ÆVIMINNINGAR
53
rættist. Loks fengum við ferð. Ísinn hafði
hreyft sig. Við fengum far með skipi til
Húsavíkur. Þar fékk Björn hesta og við
fórum ríðandi á þeim yfir Reykjaheiði til
Kópaskers.
Mikil vinna beið mín, þegar ég kom
norður. Ég þurfti að selja allt, sem ég
hafði ekkert með að gera í Reykjavík.
Einnig að semja um sölu á apótekinu
og læknisáhöldunum, sem héraðið vildi
kaupa handa næsta lækni, selja túnið,
kýrnar og vindrelluna, sem við höfðum
keypt til að hafa rafmagn. Setja þurfti
á uppboð allt, sem að búskap laut, og
sumt af innanstokksmununum, þar á
meðal hjónarúmið góða. Ég flutti ekkert
með mér nema borðstofuhúsgögnin og
píanóið. Ég heyrði, að oddvitanum hafði
þótt ég nokkuð dýr á hlutunum sem ég
seldi, en Helgi bóndi í Leirhöfn hafði
þá sagt með miklum myndugleik: „Þið
borgið bara það sem hún setur upp.“ Eins
og venjulega var vísað á Kaupfélagið með
allar greiðslur fyrir það, sem ég seldi. Það
gekk allt snurðulaust og mér var sýnd
mikil tillitssemi og hjálpsemi á alla lund.
Konur færðu mér fagran silfurskjöld með
áletruninni: „Með virðingu og þökk frá
konum í Öxarfjarðarhéraði.“
Nú kom sér vel að við höfðum lagt í
að kaupa húsið í Reykjavík. Það var allt
í leigu og Anna sá um það að öllu leyti.
Ég þurfti að fá eina hæðina um vorið fyrir
mína stóru fjölskyldu og þá varð að segja
fólkinu upp með þriggja mánaða fyrirvara.
Þegar til kom, neituðu hjónin sem bjuggu
í þessari íbúð að fara. Það voru vel efnuð
hjón, sem áttu sjálf nóg húsnæði fyrir
sig, en bjuggu í Suðurgötunni í ódýrri
húsaleigu. Þá voru húsaleigulögin við
lýði, svo að ekki mátti hreyfa við neinum.
Ég varð að fá vottorð um, að ég ætti ekki
húsið fyrir norðan, en það var eina leiðin
til að ég kæmist inn í mína eigin íbúð.
Þessi hjón sátu sem fastast þangað til
þeim var hótað útburði, en það var viku
áður en ég kom suður með búslóðina og
börnin, þann 7. júlí 1944.
Ekkjur embættismanna utan af landi
áttu mjög erfitt uppdráttar á þessum
árum, þegar þær komu til Reykjavíkur.
Oft blasti við þeim atvinnuleysi, og ég
vissi til, að þeim þótti gott, ef þær fengu
að gera skrifstofur hreinar eða önnur slík
störf. Þessi störf og önnur álíka voru mér
mjög fjarstæð. Ég fór nú alvarlega að hugsa
um framtíð mína með fjóra unglinga, sem
áttu eftir langt nám í framhaldsskóla. Ég
var svo heppin, að öll mín börn skildu vel
Valgerður Sveinsdóttir heldur ræðu og kveður
héraðsbúa á samkomu í Lundi vorið 1945.
Ljósm.: Sveinn Jónsson.