Skagfirðingabók - 01.01.2014, Page 88

SKAGFIRÐINGABÓK
88
á mismunandi dýpi. Kom þá eins og högg
á nálæg skip og fundum við oft fyrir þessu.
Margvíslegar varúðarráðstafanir voru
gerðar til að verjast árásum. Meðal annars
varð að byrgja alla glugga og kýraugu
eftir að dimma tók á kvöldin. Hásetarnir
kölluðu það að blakkáta og vissi ég fyrst
ekki hvað þetta þýddi. Meira að segja uppi
í brú, þar sem stýrimaður hélt vakt og
háseti stóð við stýri, var aðeins höfð dauf
skíma. Einnig var oft hafður maður á verði
í smáskýli uppi á brúarþaki til að fylgjast
með umhverfinu og láta vita ef hann
sæi tundurdufl eða annað grunsamlegt
í nágrenninu. Ekki máttum við opna
útvarp, því að rafbylgjur frá tækjunum
gátu auðveldað kafbátamönnum að miða
út skipin. Við vissum því lítið um hvað
var að gerast í veröldinni, nema það
sem loftskeytamaðurinn sagði okkur, en
honum leyfðist að hlusta á útvarpsfréttir á
tiltekinni stund á daginn. Annað slagið gaf
hann út vélritað fréttablað sem nefndist
Pressan. Veður var yfirleitt gott og rólegt
í sjó, en stundum gerði þoku og þá urðu
skipverjar að gæta sérstakrar varúðar
til að forðast árekstra. Þá var gjarna sett
út þokubauja sem flaut í löngum kaðli
aftur úr skipinu og spýtti upp úr sér
hvítfyssandi sjó. Þetta sáu menn á næsta
skipi fyrir aftan og höfðu til viðmiðunar.
Stundum kom skipun á morgnana um
að flotinn skyldi hægja ferð um stund,
því að einhver skip hefðu dregist aftur úr
og týnst um nóttina og yrðu að komast á
sinn stað á ný. Gekk þetta yfirleitt fljótt
og vel, en meðal þessara aftaníossa var
stundum gamla, íslenska flutningaskipið
Selfoss. Skipanir yfirstjórnarinnar gátu
verið margvíslegar. Meðal annars kom
það fyrir að skipun bærist um að flaggað
skyldi í hálfa stöng á gjörvöllum flotanum