Skagfirðingabók - 01.01.2014, Side 9

ÆVIMINNINGAR
9
í Haganesi. Hann var fátækur og hafði
mikla ómegð. Börnin voru 14 alls. Þegar
leið að fermingu Hólmfríðar, kallaði
Björg á hana inn í búr og sagði:
„Það verður víst ekki mikið hugsað
fyrir fermingunni þinni, hróið mitt.“
Hólmfríði varð heldur svarafátt. Hún
hafði mikið hugsað um ferminguna og
kviðið því, að hún yrði fátæklegust til fara
af fermingarbörnunum.
„Ég skal lána þér brúðarkjólinn
minn,“ sagði þá Björg. „Hann mun vera
mátulegur á þig, við erum báðar litlar.“
Er ekki að orðlengja það að Hólmfríður
fermdist í ríkmannlegu brúðarskarti
Bjargar og reið hesti hennar, hinum mesta
kostagrip, til kirkjunnar.
Björg og Sæmundur áttu þrjár dætur,
móður mína, Sigurlaugu og Björgu.
Einn son áttu þau, sem hét Jón, en hann
dó um tvítugt. Einnig ólu þau upp eina
fósturdóttur, Sigrúnu Rögnvaldsdóttur,
sem var systurdóttir Sæmundar. Móðir
hennar var glæsikona mikil og átti þrjá
menn, en missti þá alla í sjóinn. Björg hafði
mikið dálæti á Sigrúnu og gerði betur við
hana en dætur sínar. Hún var eitt sinn að
því spurð, hvers vegna það væri, og svaraði
þá snöggt eins og hennar var vandi: „Það
er af því, að ég á hana ekki.“ Sigrún giftist
síðar dönskum manni. Þau fluttust til
Skotlands og bjuggu lengi í Glasgow.
Sæmundur dó árið 1885 og fluttist
þá Björg að Minna-Grindli í Fljótum.
Foreldrar mínir gengu í hjónaband árið
1890 og bjuggu fyrst hjá Björgu, meðan
þau voru að svipast um eftir jarðnæði.
Hún var ráðholl kona og ráðlagði
tengdasonum sínum, Kristjáni Jónssyni,
sem var giftur Sigurlaugu, og föður
mínum að kaupa jarðir, þar sem útræði
var, því að sjórinn myndi sjá fyrir að ekki
yrði sultur á heimilum þeirra. Þetta var
ekki að ófyrirsynju. Fátækt var mikil í
Fljótum á þessum árum, en þó voru allir
bjargálna, sem gátu sótt sjó. Harðindin
og skorturinn á árunum upp úr 1880
voru líka enn í fersku minni. Þeir fóru að
ráðum hennar, Kristján keypti Lambanes,
sem stendur við Miklavatn í Fljótum, en
þar var silungsveiði mikil.
Föður minn þurfti ekki að eggja.
Hann var fæddur sjómaður, hafði verið á
hákarlaveiðum hjá föður sínum, sem gerði
út frá Mósvík. Síðar fór hann á námskeið
í stýrimannafræðum og stjórnaði skipum
föður síns. Hann keypti Fell í Sléttuhlíð,
fluttist þangað vorið 1891 og bjó þar til
dauðadags. Fell hafði verið prestssetur
og kirkjustaður frá ómunatíð. Má m.a.
nefna að Hálfdan Narfason galdraprestur
sat þann stað. Fell var ekki í kirkjueign.
Síðasti presturinn sem bjó þar, var séra
Pálmi Þóroddsson. Hann tók að sér að
þjóna kirkjunni á Hofi, Hofshreppi,
ásamt Fellskirkju, og fluttist að Höfða í
Hofshreppi.
Foreldrar mínir eignuðust sex börn,
en þrjú dóu í bernsku, tvö úr barnaveiki
og eitt úr kíghósta. Þau sem upp komust,
voru Sveinn, fæddur 1891, ég, fædd 1895,
og Björg, fædd 1899. Björg móðursystir
mín, missti ung mann sinn og fluttist þá í
Fell með dóttur sína Kristínu Jónsdóttur,
sem var okkur eins og systir og er það enn.
Hún er jafngömul Sveini.
Ég man fyrst eftir mér, þegar ég var
tæpra fjögurra ára gömul. Það var seint í
ágúst árið 1899. Torfbær var í Felli, þegar
faðir minn keypti jörðina, en hann hófst
handa að byggja nýtt timburhús, sem stóð
við hlið gamla bæjarins, en kirkjan var
fyrir framan bæinn og stutt á milli. Nýja
húsið var nærri fullgert þennan ágústdag