Skagfirðingabók - 01.01.2014, Qupperneq 39

ÆVIMINNINGAR
39
sem var bara lítil íbúð, en nú var þetta heilt
hús. Þrjár stofur niðri auk forstofu, eldhús
og búr. Uppi var kvistur rúmgóður, sem
notaður var sem hjónaherbergi og fjögur
minni svefnherbergi. Einu almennilegu
húsgögnin, sem við áttum, var hjóna-
rúm útskorið eftir Stefán Eiríksson
myndskera, mesta kjörgrip. Ég átti eftir
að liggja margar sængurlegur í því rúmi.
Jón var mjög barngóður og vildi sjálfur
eiga mörg börn, sem hann fékk, en ég var
nú ekki eins ánægð með það.
Þegar lyfin komu, lögðust til nógir
kassar. Þegar búið var að klæða þá
með allavega rósóttu lérefti, voru þetta
snotrustu húsgögn. Börnin fengu að leika
sér óþvingað bæði úti og inni. Ásinn var
tilvalinn leikvöllur fyrir börn. Þá var að
koma meðulunum fyrir. Sú kvöð fylgdi
héraðinu, að læknirinn þurfti að reka
apótek fyrir eigin reikning. Þetta hafði
mikinn kostnað í för með sér í byrjun, og
eins og læknisáhöldin voru þessi lyf fengin
að láni á ábyrgð Péturs Halldórssonar. Ein
stofan niðri var gerð að apóteki, skrifstofu
og læknisstofu. Við settum þar upp hillur,
alveg upp í loft, og í þær var raðað glösum
og krukkum. Á borði var vog, mjög
nákvæm, og þar var allt mælt og vegið.
Við fengum strax síma, og það var eina
sambandið við umheiminn. Í fyrstu fannst
mér ég vera þarna eins og á eyðimörk, ég
sá aldrei það fólk, sem ég hafði glaðst með
bæði í æsku og skólum. Það sóttu oft að
mér mikil leiðindi, sem mér þóttu lítt
bærileg. Þá kom sér vel uppeldi mitt, sem
var fyrst og fremst að gefast ekki upp, á
hverju sem gengi.
Við Anna fóstra Jóns vorum þarna í
svipaðri aðstöðu. Hún hafði allan sinn
aldur verið í Mývatnssveit. Þar var engin
lærð ljósmóðir, en Anna tók á móti þeim
börnum, sem þar fæddust. Hún var
kjarkmikil og hreinlát, og henni tókst
þetta með ágætum. Það voru því mikil
umskipti fyrir hana að koma í þetta pláss,
þar sem hún þekkti engan, og veit ég að
hún hefur oft saknað vina sinna. Auk þess
var hún búin að missa sinn ágæta mann,
þegar hún kom til okkar. Börnin voru því
hennar eina ánægja og svo Jón, sem var
henni góður og nærgætinn.
Jón var mikið í löngum ferðalögum.
Í Öxarfjarðarhéraði voru fimm sveitir,
Hólsfjöll, Kelduhverfi, Öxarfjörður,
Núpasveit og Melrakkaslétta, þar með
talin Raufarhöfn. Héraðið var því stórt,
en ekki illt yfirferðar að því leyti, að hvorki
tálmuðu há fjöll né illfær vatnsföll. En
veður voru oft hörð á vetrum þarna rétt
við heimskautsbauginn, og norðaustan
stórhríðin lítt girnileg fyrir ríðandi menn
eða fótgangandi, en þá þekktust ekki
önnur farartæki.
Jón var 31 árs gamall, þegar hann kom
til Kópaskers. Hann var þá mjög vel á
sig kominn líkamlega, enda hafði hann
stundað líkamsrækt á námsárunum, bæði
leikfimi og sund. Það kom sér líka vel.
Hann varð að vera tilbúinn alla 24 tíma
Úr stássstofu Valgerðar og Jóns læknis í Ási.
Eigandi myndar: Kristveig Björnsdóttir.