Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Síða 10

H a l l g r í m u r H e l g a s o n
10 TMM 2010 · 2
„Það eru ALLIR ríkisforstjórar flokksráðnir. Líka pabbi þinn!“
Líka pabbi þinn. Persónupólitíkusinn gerði kúnstpásu og horfði
ógnandi á gestinn. Á meðan ég glennti upp eyrun. Heyrði ég rétt?
Faðir minn átti þá nokkra mánuði eftir í embætti Vegamálastjóra og
hvarf ég nú aftur út úr samtalinu, sá fyrir mér sorglegan og hneisufólginn
endi á farsælum ferli mannsins sem teiknaði bæði Skeiðarár- og Borgar-
fjarðarbrú. Hvað hafði sonur gert föður?
Margir sem heyrðu þessa sögu (sem ég fór með á Útvarpi Sögu og
endurtók í DV) segja mér að þarna sé komin klassísk mafíuógnun.
„Don’t fool around with us. We know where you live …“
9.
Var þetta þess virði? Að láta toga sig inn á slíkan vitleysisfund? Að sitja
undir fabúleringum forsætisráðherra í einn og hálfan tíma og fá svo yfir
sig hótanir um bráðan enda föðurferils? Og hvernig gat maður unnið
úr þessu? Sagt frá þessu? Hér fór tveggja manna tal. Ég kæmi út eins og
vælukjói. Eftir smá hik kaus ég þó á endanum að þegja ekki um þennan
skrýtna fund. Fyrir vikið varð hann frægur og hugtakið Bláa höndin
festist við Davíð. Uppáhaldslögfræðingurinn mætti í Kastljós til varnar
vini sínum: Teppistakan var rithöfundinum sjálfum að kenna vegna þess
að hann svaraði ekki í símann og því varð að boða hann á fund … Skömmu
síðar var sá rökfærslumeistari gerður að hæstaréttardómara. (Kannski var
Sjálfstæðisflokkur Davíðs bara grínframboð eftir allt saman?)
En var þetta þess virði?
Til að hefna fyrir „Bláu höndina“ var undirritaður kallaður „Baugs-
penni“. Málflutningur minn og fleiri var tortryggður með þeirri kenn-
ingu að við hlytum að vera á launum hjá Baugi. Líka þetta kom á á
óvart. Víst hafði ég hikað við að ýta á „send“– en að vera vændur um
mútuþægni og að faðir minn ætti á hættu að missa vinnuna, hafði aldrei
hvarflað að mér. Ég var kominn niður á skítaplanið í smáríkinu Ísland.
Og leyniþjónustan stóð sína pligt: „Það sást til ykkar Jóns Ásgeirs á
Apótekinu.“ Já, það sást til okkar, en fáir heyrðu að þar fóru skammir
fyrir Skaupið 2002.
10.
Eftir það hitti ég Jón Ásgeir nokkrum sinnum, á börum og í partýjum.
Hver var þessi dularfulli maður með sítt að aftan sem hafði komið
heilu stjórnmálakerfi í uppnám? Var hann heiðarlegur? Eða var hann
„götustrákur“? eins og Davíð hafði uppnefnt hann á fundinum góða.