Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Qupperneq 13

D r a u g u r G r o u p
TMM 2010 · 2 13
gagnrýna þessa kaupahéðna sem áttu að lokum annað hvert fyrirtæki
á Íslandi. Ég hefði betur farið að dæmi míns eigin Roklands-Bödda og
dúndrað á auðjöfranna af sama mætti og ég gerði á verstu ríkisstjórnir
Íslandssögunnar. Sök mín er sú að hafa aðeins gagnrýnt til hálfs.
13.
Hér ber að játa: Við gáfum Jóni Ásgeiri ansi feitan séns. Í miðjuvinstrinu
voru margir veikir fyrir honum. Og leyfðu honum lengi að njóta vafans.
Hann kom eins og Napóleon inn í ævafornt konungsveldi og breytti
hlutum, sneri þeim við, vakti vonir. Og hvarf síðan burt frá bullveldi
sínu að leik loknum, eins og sá sami Naflajón, útlægur ger á suðrænni
eyju. (Svo er það aftur spurning hvort Tortólan sú sé Elba Jóns Ásgeirs
eða Sankti Helena?)
En hann kom inn með trukki. Skyndilega var gömlu kerfi ógnað.
(Ísland er svo lítið land að ekki þurfti nema einn duglegan búðareiganda
til að raska jafnvægi þess.) Hve langeyg var ekki vinstriþjóðin til dæmis
eftir valkosti við Morgunblaðið? Við bíðum reyndar enn eftir því að
Fréttablaðið verði gott og skemmtilegt blað, og alfrjálst af eiganda
sínum, en þó verður það að teljast til hins skásta sem bullaldarárin
skilja eftir sig. Á mektardögum sínum reistu útrásarvíkingar mikið fé.
Sjálfsagt var megnið af því hugfé (fictional capital) en eftir á að hyggja
hlutgerðist sorglega lítið af því: Bullöldin skildi nánast ekkert eftir sig,
annað en nokkur uppdópuð sumarhús vítt um land, hálfbyggt tónlistar-
hús við Reykjavíkurhöfn og Fréttablaðið sem enn kemur út.
Minnumst þess einnig hvernig Flokkurinn fór með RÚV. Pólitískum
geldfuglum var stillt upp sem útvarpsstjórum svo gæðingarnir ættu
greiða leið inn í stofur landsmanna og græðlingar fengu heilu laugardags-
kvöldin til að æfa þjóðina við sitt barnslega andlit. Fyrir afnotagjöld allra
landsmanna stundaði flokkurinn leiðtogamátun og borgarstjórarækt.
14.
Þessu fína ójafnvægi raskaði „Baugsveldið“. Það bauð upp á ókeypis blað
sem strax var stærra en Mogginn og tryggði Stöð 2, Bylgjunni og öllum
þeim rásum líf eftir Jón Ólafsson.
Hvernig bar okkur að taka því? Hvernig tókum við því? Hvernig bregst
fólk við þegar einokarinn fær óvænta samkeppni? Við hlutum að taka
því fagnandi. Ekki fullkomið ástand en þó skárra en það sem var. Gerði
það okkur öll að Baugspennum? Baugsverjum? Baugsdýrkendum?
Að mati hinna bláu herra: Já.