Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Qupperneq 67

M ý b i t
TMM 2010 · 2 67
höfðu umbreyst í myrkar tóftir, hún minnir á beinagrind, hugsaði hann
og stoppaði til að pissa.
Um kvöldið tók hann eftir að það hafði myndast fleiður á mýbitinu.
Hann hlaut að hafa klórað sér. Það var laugardagur, þau horfðu á
bíómynd og drukku restina af víninu. Charlotta sofnaði undir myndinni,
hún hraut lágt með opinn munninn. Skyndilega mundi hann eftir því að
konan í glansstígvélunum hafði rúllað jónu í rúminu. En hann mundi
ekki enn hvort þau hefðu haft samfarir. Hann hristi höfuðið pirraður.
Þegar hann fór í bað á sunnudagsmorgninum var sárið virkilega aumt
og bólgið. Hann fékk Charlottu til að kíkja á það. Hún hreinsaði það
með einhverju sótthreinsandi, hann kveinkaði sér, hún sagði að hann
væri kveif, hún sló í rassinn á honum, hann lét eins og það væri að líða
yfir hann; spratt síðan upp og rak upp rándýrsöskur, hún elti hann um
allt húsið; þau hlógu. Bíll flautaði hátt og lengi í innkeyrslunni, hurðin
sviptist upp og Pede, bróðir þeirra, óð inn í húsið, rauðþrútinn og
hávaðasamur. Krakkarnir hlupu strax út í garð til að klifra í trjánum.
Hann fór sjálfur út til að ná í þau í hádegisverðinn, tók þau undir sitt
hvorn handlegg og þau sprikluðu og skríktu af kæti bæði tvö.
Þau fengu síld og snafs. Charlotta reyndi að sýna börnunum vinsemd.
En þau létu ekki að stjórn, spruttu án afláts upp frá borðum, fiktuðu
í gylltu eggjunum, veltu um bjórflösku, klifruðu í fangið á honum og
toguðu í skeggið. Honum fannst notalegt að hafa svona hlýjan barns-
kropp í fanginu en Charlotta var greinilega ekki hrifin. Hún var ekkert
fyrir börn, var hún vön að segja, og núna virtist hún hreinlega örg. Pede
virtist hins vegar ekki taka eftir látunum, hann talaði um skilnaðinn og
æsti sig, að lokum neyddist hann til að gefa honum merki um að börnin
væru til staðar og hefðu stór eyru. Charlotta stóð upp og klæddi þau í
útiföt, þau tóku þegar á rás út og fóru að kasta nýslegnu grasinu hvort
í annað. Meðan hann hlustaði á Pede áttaði hann sig á að hann hafði
gleymt að fela egg. Ef hann drifi sig af stað gæti hann kannski náð í
búðina. En hann nennti því eiginlega ekki, það skipti kannski engu máli
héðan af. Pede skenkti þeim fleiri snafsa. Hann hafði alltaf verið svo
taktlaus. Gat aldrei haft stjórn á neinu. Og nú hafði konan hans fengið
nóg. Pete var æstur til augnanna, hann ýtti stólnum afturábak og rétti
úr fótleggjunum, hann sló í borðið, „þetta er bölvað rugl, hún vill ekki
leyfa mér að hitta börnin nema um helgar!“ Og svo kom það loksins á
daginn að hún væri þegar búin að finna sér annan. Sem, til að kóróna
það, væri gamall skarfur sem skiti peningum, eins og hann orðaði
það. Charlotta ætlaði að fara að skammast en allt í einu virtist henni